زهرا ودادیان - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی دانشگاه فردوسی مشهد
بهرام علی قنبری هاشم آبادی - دانشیار گروه روانشناسی دانشگاه تربیت مدرس
علی مشهدی - دانشیار گروه روانشناسی دانشگاه تربیت مدرس

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی گروه درمانی چند خانوادهای بر حل تعارض والدین و نوجوانان و کاهش پرخاشگری فرزندان انجام شد. روش تحقیق از نوع شبه آزمایشی با پیش آزمون، پسآزمون با گروه گواه و اندازهگیری مکرر بود. نمونه پژوهش، شامل ۲۵ نوجوان دختر ۱۴- ۱۵ ساله به همراه والدینشان بودند که بصورت داوطلب از میان دیگر نوجوانان مراجعه کننده به کلینیکهای روانشناختی نواحی ۴ و ۶ آموزش و پرورش انتخاب شدند. در این پژوهش به منظور جمعآوری دادههای اولیه از مصاحبه بالینی، جهت سنجش میزان تعارضات از مقیاس رتبه بندی والد کودک (PCRS[۱]) و برای ارزیابی میزان پرخاشگری نوجوانان، از پرسشنامه پرخاشگری باس و پری ([۲]AQ) استفاده شد. از تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی LSD، برای مقایسه میانگینها استفاده شد. نتایج حاکی از اثربخشی گروه درمانی با چند خانواده بر حل تعارضات میان والدین و نوجوانان بود (۰۵/۰>P). نتایج نشان دادند که گروه درمانی با چند خانواده در مقایسه با دو گروه کنترل دیگر، عاطفه مثبت و گفت و شنود میان نوجوانان و والدینشان را به صورت معناداری افزایش داده است (۰۵/۰> P). با اینحال، فرض تاثیر گروه درمانی درکاهش پرخاشگری نوجوانان از لحاظ آماری (۰۵/۰ > P) مورد تایید واقع نشد. [۱]. Parent Child Relationship Srvey [۲]. Aggression Questionnaire

: گروه درمانی چند خانوادهای, تعارض والد – نوجوان, نوجوان