مینا شیروی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت مناطق بیابانی، دانشگاه فردوسی مشهد
عادل سپهر - استادیار دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست، دانشگاه فردوسی مشهد
ابوالفضل مساعدی - استاد دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست، دانشگاه فردوسی مشهد
ناصر پرویان - کارشناس ارشد محیط زیست، دانشگاه فردوسی مشهد

هدف از این پژوهش بررسی درجه حساسیت اکوریژن های خراسان رضوی، یکی از استان های مستعد شرایط تخریب و بیابانی شدن اراضی، به پدیده بیابان زایی با استفاده از الگوی ارزیابی چرخه حیات (LCA) است. اکوریژیون ها مناطقی با شرایط اقلیمی تقریبا یکسان و تحت ماکرواقلیم ها با فرم غالب پوشش گیاهی است. ابتدا نقشه اکوریژن های منطقه مطالعاتی تهیه و در کلاس فراخشک سرد، خشک بیابانی فراسرد، خشک بیابانی سرد، خشک بیابانی معتدل، نیمه خشک فراسرد و نیمه خشک سرد طبقه بندی شد. سپس شش شاخص اصلی ضریب خشکی، کاربری اراضی، فرسایش بادی، فرسایش پذیری خاک، شوری و پوشش گیاهی با استفاده از تکنیک دلفی در منطقه مطالعاتی انتخاب و ارزیابی شد. درجه اهمیت هر شاخص با استفاده از الگوریتم آنتروپی برآورد شد. در نهایت، نقشه حساسیت پذیری بیابان زایی منطقه مورد مطالعه با استفاده از میانگین گیری هندسی تهیه شد. نتایج نشان داد که بیشترین درجه تاثیر مربوط به شاخص خشکی و پس از آن فرسایش بادی به ترتیب به میزان ۳۷/۰ و ۲۲/۰ است. همچنین، نتایج پژوهش مشخص کرد که در خراسان رضوی، اکوریژن خشک بیابانی معتدل دارای بیشترین میزان حساسیت پذیری به بیابان زایی است.

ارزیابی چرخه حیات, اکوریژن, آنتروپی, حساسیت پذیری بیابان زایی, خراسان رضوی