آسیب شناسی فلسفی دانش جغرافیا (درنگی در پژوهش های شهری)

wاین نوشتار تلاش می کند، دانش جغرافیا را آسیب­شناسی کند، تحلیل محتوای صد مقاله اخیر مجلات جغرافیایی نشان می­دهد که هستی­شناسی، شناخت­شناسی و روش­شناسی جغرافیا به ترتیب دچار سه آسیب شده است: ۱. فضای جغرافیایی به فضای عینی فروکاسته شده است و فضای ذهنی و فضای زندگی نادیده گرفته شده­اند؛ ۲. جغرافیا تنها بر فلسفه­ تحلیلی تکیه زده، در شناخت فضا تنها به حس­ تجربه و خرد استدلال بسنده کرده است، از فلسفه هرمنوتیک و از زبان که نقش کارایی در شناخت «فضای زندگی» دارد، تهی­دست مانده است؛ ۳. جغرافیا تنها بر روش تجربی­ تحلیلی پافشاری کرده و از روش هرمنوتیکی که در آن انسان­ها به سان سوژه درنظرگرفته ­می­شوند نه ابژه بی­بهره مانده است. فضای جغرافیایی را تنها، فضای عینی دانستن، عدم احساس نیاز به «زبان» را به دنبال می­آورد که پیامدش، بی­بهره ماندن جغرافیا از روش شناسی هرمنوتیکی است­.

Keywords:

جغرافیا , فضا , فضامندی , فضای زندگی , زبان , هرمنوتیک