مریم بهرامی - دانشکده روانشناسی، دانشگاه الزهرا، تهران، ایران

شیوع ویروس کرونا، بعد از جنگ جهانی دوم، بزرگترین بحران جهانی بوده است. همه گیری ویروس کرونا چالشی بسیار جدی برای تمامی جوامع بوده و موجب دگرگونی در تعاملات اجتماعی افراد و سبک زندگی آنها شده است. بسیاری از ما، بلندپرواز بودیم و همیشه در حال برنامه ریزی برای یک آینده بلندمدت،ولی اکنون افق برنامه ریزی هایمان کوتاه مدت شده و امیدواریم ماه های آتی پیش روی خود را ببینیم. از سوی دیگر، سایه مرگی که در اثر گسترش بیماری" کرونا" بر جهان سنگینی کرده، موجب شده تا خیلی ها مرگ اندیش تر شده و نگاه تازه تری به زندگی داشته باشند. همه ما در این چندماهه زندگیمان تحت تاثیر کرونا قرارگرفته،کم وبیش به این حقیقت واقف شدیم که بسیاری از نعمت های خداوند را تا بحال نمی دیدیم و اگر بخواهیم تاثیرات مثبت را بررسی کنیم، صدرنشین آن این بوده که شکرگزارتر شدیم و نعمت های ساری و جاری و روزمره را به خوبی دیده ایم و برای آن شاکر بوده ایم . هدف از نگارش مقاله حاضر که با استفاده از روش مطالعه کتابخانه ای صورت گرفته، این است که بیاموزیم چنانچه در مواجهه با این بیماری بر نقاط منفی آن که بالاترین آن از دست دادن عزیزان ما و فقدان آنان و… تمرکز گردد و از جنبه های مثبت آن از حیث سلامت معنوی غفلت ورزیم، موج ناامیدی و عدم تغییر نگرش و رفتار در ما همچنان باگسترش بیماری، گسترده و عمیق تر خواهد شد. در حالیکه با تقویت این اثرات مثبت می توانیم به زندگی سرشار از امید و رفتارهای پسندیده و حسنه ادامه داده و سطح فرهنگ ارتباطات انسانی را از آنچه هستیم ارتقا دهیم.

کرونا ، سبک زندگی ، سلامت معنوی