امیر اکبری مهام - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی دانشگاه اصفهان
زهرا چراغی - مهندسی شهرسازی دانشگاه آزاد اسلامی واحد همدان
علی احمدی مهیار - مهندسی شهرسازی دانشگاه آزاد اسلامی واحد همدان

حوادث و سوانح طبیعی از دیرباز به عنوان مخرب ترین عوامل آسیب رسان به انسان جامعه و زیستگاهشان مطرح بوده است به عبارتیدیگر بلایای طبیعی بخشی از زندگی مان انسان ها می باشند که هیچ گونه تبعیضی بین افراد جامعه قائل نمی شود و به بعنوان مصائب جمعی مطرح اند از میان بلایای طبیعی و مصائب جمعی گوناگون نظیر زمین لرزه سیل طوفان، آتش سوزی، گرما و سرما و ... زمین لرزه بنا به ماهیت خاص خود از اهمیت و توجه بیشتری برخوردار است چرا که نسبت به بلایای طبیعی دیگر فراوانی آن بیشتر بوده و از سویی تلفات و صدمات فراوانی نیز به همراه دارد از طرفی توسعه زندگی اجتماعی به ویژه شهرنشینی و گسترش روزافزون شهرها نیز ابعاد این حوادث طبیعی را وسعتی دو چندان بخشیده و همواره یکی از دغدغه های اصلی تمامی مدیران شهری و شهروندان بررسی شیوه های مقابله با ا ین بحران ها بوده است اما پدیده زمین لرزه یک واقعه طبیعی است که از نظر متخصصان به هیچ عنوان بخودی خود خطر ساز نمی باشد. هدف کلی این تحقیق تبیین عناصر و مفاهیم اصلی شهرسازی به منظور کاهش اسیب پذیری شهر دربرابر زلزله است که بدین منظور به بررسی مفاهیمی مانند ساختار شهر بافت شهر فرم شهر تراکهای شهری شبکه های ارتباطی مکان گزینی عناصر شهری و کاربری اراضی شهری پرداخته شده است. به عبارت دیگر ایمنی شهر در برابر زلزله را به عنوان یک هدف عمده باید در فرایند شهرسازی وارد ساخت تنها دراین صورت است که می توان به شهرهایی مقاوم در برابر زلزله دست یافت.

شهرسازی، مدیریت بحران، زلزله، آسیب پذیری