بیت اله طارمی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندس سازه
کیارش ناصراسدی - استادیار گروه عمران دانشگاه زنجان
اصغر وطنی اسکویی - استادیار دانشگاه شهید رجایی

هرساله با وقوع زلزله های مخرب درنقاط زلزله خیز جهان و ایران شاهد خسارتهایم الی و جانی فراوانی هستیم در طی سالهای اخیر تحقیقات فراوانی برروی انواع سازه های مقاوم در برابر زلزله انجام گرفته است یکی از روشهای نوین جهت کاهش اثرات زلزله برروسازه استفاده از جداگرهای لرزه ای می باشد جداسازهای لرزه ای با افزایش پریود ارتعاشی سازه باعث دور شدن سازه از محدوده شتابهای طیفی بزرگ در طیف طرح می گردند از آنجا که اکثر آیین نامه های لرزه ای از جمله 2800 ایران براساس زلزله های حوزه دور تدوین شده اند دراین مطالعه با بررسی رفتار یک نمونه سازه بتنی جداسازی شده با شکل پذیری متوسط که درشعاع 5 کیلومتری از گسل قرارگرفته به مقایسه اثرات زلزله حوزه نزدیک و حوزه دور پرداخته شده است. نتایج بدست آمده از تحلیل تاریخچه زمانی غیرخطی حاکی از این است که در نواحی نزدیک گسل پاسخ های سازه نسبت به نواحی دور ازگسل افزایش چشمگیری داشته است همچنین مقایسه بین دو حالت جداسازی شده و بدون جداسازی نشان از کاهش نیازهای لرزه ای در حالت جداسازی شده می باشد.

جداساز لرزه ای، حوزه نزدیک، سازه بتنی، پاسخ سازه، تحلیل تاریخچه زمانی