رسول رضایی - دانشگاه شهیدبهشتی
مریم نورشاهی - دانشگاه شهیدبهشتی
محمد رضا بیگدلی - دانشگاه شهیدبهشتی
فریبا خداقلی - دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
عباس حق پرست - دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

هدف: تحقیق حاضر، بررسی تاثیر هشت هفته تمرین استقامتی در مقایسه با تمرین تناوبی با شدت بالا بر مقادیر VEGF-A و VEGFR۲ در سه ناحیه استراتوم، هیپوکامپ و قشر بافت مغز موش صحرایی نر ویستار بود. روش­شناسی: بدین منظور از ۲۴ سر موش نر نژاد ویستار (۹ هفته،۲۰±۲۰۰ گرم) استفاده شد. موش­ها پس از یک هفته آشنایی با محیط آزمایشگاه به روش تصادفی به سه گروه: کنترل (Cont)؛ تمرین تداومی استقامتی؛ تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) تقسیم و پروتکل هشت هفته­ای تمرین تداومی و تناوبی را انجام دادند. ۲۴ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین حیوانات کشته و نمونه­گیری در سه ناحیه استراتوم، هیپوکامپ و قشر بافت مغز انجام گرفت. میزان پروتئین VEGF-A، VEGFR۲ از طریق روش وسترن بلات انجام شد. برای بررسی اختلاف معناداری در مقادیر VEGF-A و VEGFR۲در سه گروه از آنالیز واریانس یکطرفه  استفاده شد. یافته­ها: نتایج نشان داد که مقادیر پروتئین VEGF-A در ناحیه استراتوم در گروه HIIT، در ناحیه هیپوکامپ در گروه تمرین تداومی استقامتی و در ناحیه قشر هر در گروه HIIT بیش از گروه کنترل بود (۵/۰>P). همچنین مقادیر پروتئین VEGFR۲ در دو ناحیه استراتوم و هیپوکامپ در هر دو گروه بیش از گروه کنترل بود. در حالی که در ناحیه قشر این تفاوت معنی­دار نبود. نتیجه­گیری: یافته­های پژوهش حاضر نشان داد که هر دو روش تمرین تداومی استقامتی و تناوبی با شدت بالا می تواند باعث افزایش مقادیر پروتئین­های VEGF-A و VEGFR۲ گردد . با این حال ورزش تناوبی با شدت بالا به علت مزیت زمانی می­تواند جایگزینی مناسب برای تمرین تداومی استقامتی باشد.

تمرین تناوبی با شدت بالا- VEGF-A- VEGFR-۲