اثر تمرین استقامتی ،پلایومتریک و موازی بر ویژگی های بیوانرژیک و مهارتهای بازیکنان فوتبال مرد

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثر تمرین استقامتی،پلایومتریک و موازی بر ویژگی های بیوانرژیک و مهارتی بازیکنان فوتبال مرد انجام شد. روش تحقیق: بیست و نه فوتبالیست با میانگین سن ۷۲/۴ ± ۴۲/۲۵ سال ، قد ۱/۷ ± ۶/۱۷۷ سانتی متر و توده بدن ۶/۱۷۷ ± سانتی متر و توده بدن ۵۹/۶ ± ۲/۷۳ کیلو گرم به روش نمونه گیری تصادفی در سه گروه استقامتی(۱۰- n) پلایومتریک (۱۰- n)و موازی (۹-n)قرار گرفتند. تمرین استقامتی شامل۴ نوبت دویدن۴ دقیقه ای با شدت ۹۰-۹۵ درصد ضربان قلب بیشینه با ۳ دقیقه استراحت فعال بین نوبت ها بود. تمرین پلایومتریک شامل ۹ حرکت جهشی و پرتابی در ۳ نوبت با ۱۰ تکرار بود که با شدت پایین تا بیشینه انجام شد. تمرین موازی شامل اجرای هر دو تمرین استقامتی و پلایومتریک در یک جلسه بود که ابتدا تمرین پلایومتریک و سپس تمرین استقامتی اجرا شد.تمرینات به مدت ۸ هفته و هر هفته ۳ جلسه اجرا شد. قبل و بعد از دوره تمرین،آزمون های ۱۶۰۰ متر برای توان هوازی بیشینه،پرش عمودی وRAST برای توان بی هوازی و مور- کریستین برای مهارت های فوتبال اجرا شد. از آزمون های t استیودنت ،تحلیل واریانس یک طرفه وLSD برای تحلیل داده ها استفاده گردید. نتایج: نشان داد توان هوازی بیشینه در گروه استقامتی، پلایومتریک و موازی به طور معنی داری افزایش یافت پرش عمودی در گروه های پلایومتریک و موازی افزایش معنی دار داشت،همچنین در این گروه ها میانگین و اوج توان بی هوازی افزایش و شاخص خستگی کاهش معنی داری نشان داد.ولی دغییر معنی داری در هیچ یک از این متغیرها در گروه استقامتی دیده نشد. همچنین تغییر معنی داری در کیفیت مهارت های شوت زدن و در بیل کردن در هیچ یک از گروه ها دیده نشد. نتیج گیری: به نظر می رسد تمرین موازی پلایومتریک و استقامتی به تنها بر ویژگی های بیو انرژیک و مهارتی اثر منفی ندارد. بلکه موجب افزایش معنی دارmax₂ VOو میانگین توان بی هوازی و کاهش معنی دار شاخص خستگی نسبت به تمرینات پلایومتریک و استقامتی صرف شده است.

Keywords:

تمرین موازی , ویژگی های بیوانرژیک , مهارت های فوتبال