بهمن میرزایی - دانشگاه گیلان
نوید لطفی - دانشگاه گیلان
حسین رستم خانی - دانشگاه گیلان
حمدالله هادی - دانشگاه گیلان

هدف تحقیق: هدف مطالعه حاضر، بررسی اثر یک دوره تمرین پلایومتریک و بی تمرینی پس از آن بر تغییرات رابطه نیرو- سرعت بود روش تحقیق: ۴۰ دانشجوی فعال با میانگین و انحراف استاندارد سن ۳/۲±۲۴ سال . وزن ۶/۵±۷۵ کیلوگرم و قد ۳/۸±۱۷۶ سانتی متر بطور داوطلبانه در مطالعه حاضر شرکت کردند. آزمودنیها به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. سرعت انقباض عضله و فعالیت الکتریکی عضله به ترتیب بوسیله دستگاه های بیودکس و الکترو میوگراف (EMG) اندازه گیری شد. گروه کنترل فعالیت های روزانه خود را انجام دادند و آزمودنیهای گروه تجربی به مدت شش هفته در یک برنامه تمرین پلایومتریک شرکت کردند. پس از جمع آوری دادهها در سه مرحله پیش از آزمون، پس از تمرین و پس از دوره بیتمرینی، از آزمونهای آماریtمستقل،آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی توکی برای مطالعه اختلاف پیش آزمون، پس از دوره تمرین و پس از دوره بی تمرینی استفاده شد.نتایج: افزایش معناداری درEMG ثبت شده آزمودنیها در دوره های پس از تمرین در حرکات با سرعت های مختلف و کاهش EMG پس از بی تمرینی در حرکات آهسته و متوسط مشاهده شد ۰۵/۰>P در گروه کنترل تغییر معنی داری در نتایج EMG در پیش آزمون،پس آزمون ۱ و پس آزمون ۲ مشاهده نشد. نتیجه گیری: به نظر میرسد کاهش فعالیت الکتریکی عضله متعاقب دوره بی تمرینی به مقادیر پیش از تمرین، به علت پایین بودن شدت حرکت در این دوره باشد زیرا انجام حرکات با حداکثر سرعت موجب شد تا سازگاریهای فیزیولوژیک ناشی از تمرین حفظ شوند. در این حالت فعالیت الکتریکی ثبت شده بدون تغییر و برابر با داده های پس از تمرین باقی ماند

تمرین پلایومتریک, بی تمرینی, رابطه نیرو – سرعت