تاثیر تمرین موازی بر سطح هورمون های گرلین، انسولین و رشد مردان چاق

هدف: هدف مطالعه حاضر، تعیین اثر ۱۲ هفته تمرین موازی مقاومتی-استقامتی بر سطح سرمی هورمون های گرلین آسیل دار، انسولین و رشد مردان چاق بود. روش شناسی: بدین منظور۳۰ مرد چاق غیر ورزشکار به صورت تصادفی در ۲ گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی پروتکل تمرین موازی قدرتی-استقامتی را سه جلسه در هفته به مدت ۱۲ هفته اجرا کرد، درحالی که گروه کنترل در طول اجرای تحقیق هیچ برنامه تمرینی نداشت. ۵ میلی لیتر خون سیاهرگی در آغاز دوره، پایان هفته ششم و هفته دوازدهم جهت سنجش هورمون های گرلین، انسولین و رشد از آزمودنی ها جمع آوری شد. نتایج: یافته ها نشان داد ۱۲ هفته تمرین موازی مقاومتی-استقامتی موجب افزایش گرلین آسیل دار (۰۰۰۱/۰=p)، هورمون رشد (۰۴۵/۰=p) و کاهش هورمون انسولین (۰۰۰۱/۰=p) در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل شد درحالی که این تغییرات پس از اجرای ۶ هفته برنامه تمرینی معنادار نبود، همچنین در گروه تجربی افزایش معناداری در سطح گرلین آسیل دار و هورمون رشد و کاهش معناداری در سطح هورمون انسولین بین مرحله پس آزمون و پیش آزمون وجود داشت. بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه مشخص شد که تمرینات موازی مقاومتی-استقامتی، به واسطه بهبود مقادیر گرلین آسیل دار، هورمون رشد و انسولین می تواند منجر به کاهش وزن و درصد چربی بدن شود، همچنین افزایش سطح گرلین آسیل دار پلاسما در سازگاری به برنامه تمرینی احتمالا از یک روند تاخیری برخوردار است و در این روند طول مدت برنامه تمرینی در کنار کاهش درصد چربی و وزن بدن می تواند در تغییر سطح گرلین پلاسما و کنترل وزن موثر باشد.

Keywords:

تمرین موازی , گرلین آسیل دار , هورمون رشد , هورمون انسولین , مردان چاق