اتابک صدر خردمند - دانشجوی دکتری معماری منظر، دانشگاه آزاد واحد بین الملل ارس، ایران

معماری سبز که یک سبک مدرن ساختمان سازی می باشد، این سبک معماری باعث کاهش اثرات منفی ساختمانها بر روی محیط زیست شده و استفاده از این نوع معماری باعث سلامتی، رضایت و نشاط افراد ساکن در آنها می شود. معماری سبز، یک رویکرد در ساخت و ساز است که اثرات مخرب روی سلامت انسانها و محیط زیست را کاهش میدهد. معمار، سعی میکند تا با احترام از آب، هوا و زمین از مواد ساختمانی و ایده های پایدار به طراحی برسد که دوستدار طبیعت باشد. معماری سبز یا معماری پایدار در سالهای اخیر مورد توجه بسیاری از طراحان و معماران جهان قرار گرفته است . معماری سبز علمی است برای حل مشکلات که طی آن منابع طبیعی قبل، بعد و در طول فرایند تولید و ساخت کمترین آسیب را می بیند، به علاوه مصالحی که استفاده میشوند باید عمر مفید طولانی داشته و قابل بازگشت به چرخه طبیعت باشند. نگرش توسعه ی پایدار به جلوگیری از آلودگی محیط شهری، حمایت از بازیافت، پرهیز از توسعه های زیان آور و از بین بردن شکاف میان فقیر و غنی توجه ویژه دارد. همچنین راه رسیدن به این اهداف را برنامه ریزی شهری، روستایی، ناحیه ای و ملی میداند که برابر با قانون کنترل کاربریها و کنترل بیشتر شهر و روستاست. فضای سبز شهری از دیدگاه شهرسازی دربرگیرنده ی بخشی از سیمای شهر است که دارای انواع پوشش های گیاهی است و به عنوان یک عامل زنده و حیاتی در کنار کالبد بی جان شهر، تعیین کننده ی ساخت ریخت شناسی شهر است. فضاهای باز شهری از یک سو، دربر گیرنده ی فضاهای سبز موجود و از سوی دیگر، فضاهایی بالقوه برای توسعه ی فضاهای سبز شهری به حساب می آیند.

معماری سبز، توسعه پایدار، انرژیهای تجدیدپذیر