کنترل تهوع و استفراغ در زنان تحت عمل جراحی سزارین با بیحسی اسپاینال: یک مطالعه مروری نقلی در مورد نقش داروها

مقدمه: بی­حسی اسپاینال رایج ترین روش بی دردی برای سزارین الکتیو می­باشد. تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی، یکی از شایع ترین شکایات بیماران در جراحی سزارین تحت بی­حسی اسپاینال می­باشد، لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی نقش داروها در کنترل تهوع و استفراغ در زنان تحت عمل جراحی سزارین با بی­حسی اسپاینال انجام شد. روش کار: در این مطالعه مروری روایتی یا نقلی جهت یافتن مطالعات مرتبط، پایگاه­های اطلاعاتی SID، Magiran و Google Scholar با کلید واژه های بی­حسی نخاعی، بی­حسی اسپاینال، تهوع، استفراغ و سزارین جستجو شدند. بازه زمانی جستجوی مقالات از سال ۱۳۸۰ تا سال ۱۴۰۰ بوده است. یافته ها: مطالعات مختلف از داروهای متفاوتی جهت پیشگیری از تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی سزارین استفاده کرده بودند. تهوع و استفراغ پس از بی­حسی نخاعی، هدف اختصاصی مطالعات بسیار زیادی با طراحی کارآزمایی بالینی بود. مداخلات انجام شده در این راستا شامل: استفاده از داروهایی مانند دگزامتازون، کتامین، لیدوکائین، اندانسترون، متوکلوپرامید،گرانیسترون، پروپوفول، گاباپنتین و میدازولام بود. نتیجه گیری: کتامین علی رغم اینکه در مطالعات اثر ضدتهوع و استفراغی آن اثبات شده است، اما به دلیل عوارض هالوسینیشن و نیستاگموس و اینکه ممکن است شیردهی مادر را به تاخیر بیاندازد، بهتر است انتخاب اول متخصص بیهوشی نباشد. پروپوفول نیز اثرات ضدتهوع و استفراغی آن اثبات شده است، اما باید مراقب اثرات دپرشن تنفسی بیمار بود. دگزامتازون اثر تاخیری بر روی تهوع و استفراغ دارد، بنابراین شاید انتخاب مناسبی برای متخصص بیهوشی نباشد. داروهای آنتاگونیست گیرنده ۵-HT۳ (اندانسترون و گرانیسترون)، به نظر می­رسد بهترین انتخاب برای خط اول درمان تهوع و استفراغ باشند، زیرا این داروها عوارض اکستراپیرامیدال متوکلوپیرامید را ندارند و می­توانند به عنوان داروهای مناسب جهت تهوع و استفراغ بیماران تحت عمل جراحی سزارین با بی­حسی نخاعی مورد استفاده قرار بگیرند.

Keywords:

استفراغ , بی­حسی اسپاینال , تهوع , سزارین