حامد قاسملو - کارشناس ارشد مراقبتهای ویژه نوزادان، دانشکده پرستاری و مامایی حضرت فاطمه (س)، دانشگاه علوم پزشکی شیراز، شیراز، ایران.
سید ابراهیم صادقی - استادیار گروه بیهوشی و مراقبتهای ویژه، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شیراز، شیراز، ایران.
هاشم جری نشین - دانشیار گروه بیهوشی و مراقبتهای ویژه، مرکز تحقیقات بیهوشی، مراقبت های ویژه و کنترل درد، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران.
مهرداد ملک شعار - استادیار گروه بیهوشی و مراقبتهای ویژه، مرکز تحقیقات بیهوشی، مراقبت های ویژه و کنترل درد، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران.
احمد رستگاریان - استادیار گروه بیهوشی و مراقبتهای ویژه، مرکز تحقیقات بیهوشی و کنترل درد، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی جهرم، جهرم، ایران.
لهراسب طاهری - استادیار گروه جراحی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی جهرم، جهرم، ایران.
اطهر راسخ جهرمی - استادیار گروه زنان و مامایی، مرکز تحقیقات سلامت و بیماریهای زنان، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی جهرم، جهرم، ایران.
فریده مقرب - استادیار گروه زنان و مامایی، مرکز تحقیقات سلامت و بیماریهای زنان، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی جهرم، جهرم، ایران.
نوید کلانی - مربی گروه هوشبری، مرکز تحقیقات مولفه های اجتماعی نظام سلامت، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی جهرم، جهرم، ایران.
داوود روستایی - استادیار گروه فارماکولوژی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی گیلان، گیلان، ایران.
ناصر حاتمی - دانشجوی پزشکی، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی جهرم، جهرم، ایران.
مجید وطن خواه - استادیار گروه بیهوشی و مراقبتهای ویژه، مرکز تحقیقات بیهوشی، مراقبت های ویژه و کنترل درد، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران.

مقدمه: بی­حسی اسپاینال رایج ترین روش بی دردی برای سزارین الکتیو می­باشد. تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی، یکی از شایع ترین شکایات بیماران در جراحی سزارین تحت بی­حسی اسپاینال می­باشد، لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی نقش داروها در کنترل تهوع و استفراغ در زنان تحت عمل جراحی سزارین با بی­حسی اسپاینال انجام شد. روش کار: در این مطالعه مروری روایتی یا نقلی جهت یافتن مطالعات مرتبط، پایگاه­های اطلاعاتی SID، Magiran و Google Scholar با کلید واژه های بی­حسی نخاعی، بی­حسی اسپاینال، تهوع، استفراغ و سزارین جستجو شدند. بازه زمانی جستجوی مقالات از سال ۱۳۸۰ تا سال ۱۴۰۰ بوده است. یافته ها: مطالعات مختلف از داروهای متفاوتی جهت پیشگیری از تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی سزارین استفاده کرده بودند. تهوع و استفراغ پس از بی­حسی نخاعی، هدف اختصاصی مطالعات بسیار زیادی با طراحی کارآزمایی بالینی بود. مداخلات انجام شده در این راستا شامل: استفاده از داروهایی مانند دگزامتازون، کتامین، لیدوکائین، اندانسترون، متوکلوپرامید،گرانیسترون، پروپوفول، گاباپنتین و میدازولام بود. نتیجه گیری: کتامین علی رغم اینکه در مطالعات اثر ضدتهوع و استفراغی آن اثبات شده است، اما به دلیل عوارض هالوسینیشن و نیستاگموس و اینکه ممکن است شیردهی مادر را به تاخیر بیاندازد، بهتر است انتخاب اول متخصص بیهوشی نباشد. پروپوفول نیز اثرات ضدتهوع و استفراغی آن اثبات شده است، اما باید مراقب اثرات دپرشن تنفسی بیمار بود. دگزامتازون اثر تاخیری بر روی تهوع و استفراغ دارد، بنابراین شاید انتخاب مناسبی برای متخصص بیهوشی نباشد. داروهای آنتاگونیست گیرنده ۵-HT۳ (اندانسترون و گرانیسترون)، به نظر می­رسد بهترین انتخاب برای خط اول درمان تهوع و استفراغ باشند، زیرا این داروها عوارض اکستراپیرامیدال متوکلوپیرامید را ندارند و می­توانند به عنوان داروهای مناسب جهت تهوع و استفراغ بیماران تحت عمل جراحی سزارین با بی­حسی نخاعی مورد استفاده قرار بگیرند.

استفراغ, بی­حسی اسپاینال, تهوع, سزارین