ابراهیم رهبری - دانشگاه شهید بهشتی

ضرورت حفظ اسرار تجاری امری پوشیده نبوده و اهمیت آن هنگامی که اسرار مزبور واجد وصف خلاقانه باشند، مضاعف است. قرارداد رازداری تمهیدی کارا محسوب می شود که در مجاورت حمایت های قانونی که گاه مبهم یا ناکارآمد می نمایند، ابتکار عمل را به مبتکر می دهد تا به نحوی موثر نتایج تلاش های فکری خود را به موجب یک توافق در امنیت قرار دهد. این مقاله در پرتو موازین خاص مالکیت های فکری و از رهگذر تامل در مقررات قانونی، آراء حقوق دانان و آخرین رهیافت های رویه قضایی، می کوشد تا ضمن تبیین دقیق مفهوم قرارداد رازداری، به تحلیل چگونگی عملکرد آن در عرصه دارایی های فکری پرداخته و نقش قابل توجهی که این دست توافقات در فراهم آوردن بستر همکاری برای بسط ایده های ابتکاری و شکل گیری روابط مبتنی بر اعتماد دارد را تحلیل کرده و نحوه مساعدت آن به تجاری سازی دارایی های فکری و دانش فنی را عیان سازد. همچنین این پژوهش نشان می دهد که علی رغم وجود مقررات حمایتگرانه قانونی عام و خاص در گستره مالکیت فکری، قرارداد رازداری به سبب برخورداری از قابلیت های ویژه، کارکردی منحصر به فرد داشته که آن را به جزء لاینفک تعاملات تجاری دارایی های فکری محرمانه مبدل نموده است.

توافق رازداری, قرارداد عدم افشا, اسرار تجاری, مالکیت های فکری, ابداعات, دانش فنی