پیش بینی بی رمقی زناشویی بر پایه خود-تمایزیافتگی و باورهای ارتباطی با میانجیگری ساماندهی هیجانی در زنان درخواست کننده طلاق

رابطه زناشویی و عوامل موثر بر آن نقش برجسته ای در خوشنودی زوجین از زندگی مشترک و دوام پیوند زناشویی ایشان دارد، پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجی ساماندهی هیجانی در رابطه میان خود-تمایزیافتگی و باور­های ارتباطی با بی رمقی زناشویی زنان انجام شد. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی و جامعه ی آماری پژوهش حاضر دربرگیرنده همه ی زنان درخواست کننده طلاق مراجعه کننده به دادگاه شهر کرمانشاه در سال ۱۳۹۸ بود که از میان آن ها به صورت در دسترس ۲۰۰ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند ابزار گردآوری داده­ها در این پژوهش، پرسشنامه خود-تمایزیافتگی Skowron & Friedlander, ۱۹۹۸)( ، پرسشنامه بی رمقی زناشویی Pines & Nunes, ۲۰۰۳))، سنجه ساماندهی هیجان (Garnefski, Kraaij & Spinhoven, ۲۰۰۱) و پرسشنامه باورهای ارتباطی Eidelson & Epstein, ۱۹۸۲)) بود. برای تحلیل داده­ها از روش آماری تحلیل مسیر استفاده گردید تا روابط علی میان متغیرها مشخص شود. نتایج نشان داد که متغیرهای مهارت ارتباطی و خود-تمایزیافتگی به طور معنادار قادر به پیش بینی بی رمقی زناشویی بودند. همچنین هیجانات مثبت و منفی نیز به طور معنادار قادر به پیش بینی بی رمقی زناشویی بودند. همچنین یافته­های تحلیل مسیر نشان داد هیجان مثبت و منفی دارای نقش میانجی­گر جزئی در رابطه میان خود-تمایزیافتگی و مهارت ارتباطی با بی رمقی زناشویی است. به عبارت دیگر، نقش میانجی گری هیجانات مثبت و منفی مورد تائید قرار گرفت. درمجموع، به نظر می رسد بی رمقی زناشویی پدیده ای است که ضمن درگیر کردن بسیاری از زوج ها، از عوامل فراوانی ازجمله خود-تمایزیافتگی، باورهای ارتباطی و ساماندهی هیجان تاثیر می پذیرد. بنابراین نیاز است در مداخله­های درمانی، خانواده درمانی و آموزش های خانواده توجه ویژه­ای به خود-تمایزیافتگی، باورهای ارتباطی و همچنین ساماندهی هیجان صورت پذیرد.

Keywords:

بی رمقی زناشویی , تمایزیافتگی , باورهای ارتباطی , ساماندهی هیجان , طلاق