الهه قنبریان - گروه مشاوره دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران
حسین کشاورز - دکتری مشاوره، استاد گروه مشاوره، دانشکده روان شناسی و علوم تربیی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
ناهید اسکندری - گروه روان شناسی تربیتی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران
محسن سعیدی - گروه مشاوره و راهنمایی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی (واحد علوم و تحقیقات تهران)، تهران، ایران.

پژوهش حاضر  به بررسی اثربخشی « شناخت درمانی مبتنی بر حضور ذهن» بر افزایش کیفیت زندگی و کاهش میل به طلاق در زوجین پرداخت. طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون و با گروه کنترل بود. جامعه آماری از بین زوجین تازه ازدواج کرده مراجعه کننده به مرکز خدمات مشاوره حکمت بود که تعداد ۴۰ زوج (۴۰ نفر مرد و ۴۰ نفر زن)، به صورت در دسترس انتخاب و سپس به طور تصادفی در دو گروه ۲۰ زوجی (گروه آزمایش و گروه گواه) قرار گرفتند. برای جمع آوری داده­ها از پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی که در سال ۱۹۹۶ توسط گروهی از کارشناسان سازمان بهداشت جهانی ساخته شد و پرسشنامه استاندارد میل به طلاق روزلت، جانسون و مورو (۱۹۸۶)؛ به نقل از قادر پور (۱۳۹۳) استفاده شد. در اجرای مداخله درمانی، گروه آزمایش به مدت هشت جلسه (هر هفته یک جلسه) به شیوه گروهی، با رویکرد شناخت درمانی مبتنی بر حضور ذهن قرار گرفتند؛ درحالی که گروه گواه هیچ­گونه مداخله­ای دریافت نکرد. دادها با استفاده از تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر در نرم افزار SPSS مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. نتایج حاکی از آن بود که شناخت درمانی مبتنی بر حضور ذهن بر افزایش کیفیت زندگی و مولفه­های سلامت جسم (۰۵/۰; P-Value<۵۹/۳F=)، سلامت روان (۰۵/۰; P-Value<۱۳/۶F=) و سلامت محیط  (۰۵/۰; P-Value<۱۰/۶F=) در مرحله پس آزمون موثر بوده است،  اما ماندگاری اثر نداشته است. همچنین  شناخت درمانی مبتنی بر حضور ذهن بر کاهش میل به طلاق موثر بوده است (۰۵/۰; P-Value<۶۷/۶F=)، اما ماندگاری اثر نداشته است. از یافته­های پژوهش حاضر می­توان در راستای مداخلات بالینی و درمانی جهت افزایش کیفیت زندگی و کاهش میل به طلاق زوج­ها استفاده کرد.

شناخت درمانی مبتنی بر حضور ذهن, کیفیت زندگی, میل به طلاق, زوج ها