هم سنجی تاثیر شرکت زوجین در نشست های روان- آموزشی طرح واره درمانی با درمانگری پذیرش و تعهد در بی رمقی زناشویی

افزایش تراز بی رمقی زناشویی به تدریج مایه درگیر شدن زوج ها در رابطه پرتنش و ناکام کننده و سرانجام سستی پیوند زناشویی می گردد. این پژوهش با هدف هم سنجی تاثیر شرکت زوج ها در نشست های روان- آموزشگری طرح واره درمانی با درمانگری پذیرش و تعهد بر بی رمقی زناشویی زوج ها انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون سه گروهی بود. جامعه آماری، شامل همه زوج ها درگیر در تعارض زناشویی بود که در سال ۱۳۹۵ به مناطق )۵-۱ شهر تهران مراجعه کرده بودند. از میان آن ها ۱۲۰ نفر به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. سپس ۴۸ فرد (۲۴ زوج و زوجه) دارای تراز نسبتا بالاتر در سنجه بی رمقی زناشویی پاینز (۱۹۹۶) به تصادف در سه گروه، ۱۶ نفری (هشت زوجی) گمارده شدند. دو گروه آزمایش و یک گروه گواه. دو گروه آزمایش جداگانه در ۱۲ نشست هفتگی ۹۰ دقیقه ای مداخله­های پژوهش شرکت کردند و گروه گواه در این مدت در لیست انتظار ماندند. سنجه بی رمقی زناشویی پاینز  در همه مراحل ابزار گردآوری داده ها بود. برآیند تحلیل کوواریانس نشان داد تفاوت میان گروه­ها معنی­دار است (۰/۰۵P<، F=۲۰۰/۷۷=  ). افزون بر آن، برآیند آزمون توکی نشان داد طرح واره ­درمانی در هم سنجی با درمانگری پذیرش و تعهد در کاهش بی­رمقی زناشویی و دو مولفه خستگی هیجانی و خستگی ذهنی کارسازتر بود (۰/۰۱≥P). برآیندهای این پژوهش نشان داد مداخله روان- آموزشگری طرح واره درمانی با ایجاد بینش زوج ها درباره علل پدیدایی شناخت، هیجان و رفتار میان فردی ناسازگار و چگونگی زدودن آن ها در کاهش بی رمقی زناشویی کارسازتر بود.

Keywords:

زوج , طرح واره , پذیرش , تعهد , بی رمقی , خستگی