مقایسه پایداری مصرف نهادهها در مزارع شالیکاری سنتی و تجهیز شده ایران(مطالعه موردی استان گیلان)

یکی از اهداف اساسی از طراحی و اجرای طرح تجهیز و نوسازی اراضی شالیزاری کاهش مصرف نهادهها به خصوص نهادههای شیمیایی نظیر انواع کود و سموم شیمیایی میباشد. این مقاله با هدف مقایسه پایداری مصرف نهادههای شیمیایی در مزارع شالیکاری سنتی و تجهیز شده در محدوه استان گیلان تدوین گردیده است. این پژوهش به صورت میدانی انجام گرفته و دادههای لازم برای آن، از طریق روش نمونهگیری طبقهای تصادفی شامل ۱۷۶ شالیکار دارای اراضی سنتی و ۱۸۸ شالیکار دارای اراضی تجهیز شده، جمعآوری شد. ابزار تحقیق پرسشنامه بوده که پایایی آن با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ نزدیک به ۰/۶۵ محاسبه گردید. نتایج تحقیق نشان داد میزان مصرف کود شیمیایی شالیکاران دارای اراضی تجهیز و نوسازی شده به طور متوسط با مصرف ۳۶۳ کیلوگرم انواع کودهای شیمیایی در هکتار به میزان ۵۵ کیلوگرم در هکتار به طور متوسط کود بیشتری از شالیکاران سنتی است این میزان از مقدار میانگین لازم برای مزارع بیشتر میباشد و شالیکاران دارای اراضی تجهیز شده (با مصرف۵/۷ کیلوگرم سم در هکتار)، نسبت به شالیکاران دارای اراضی سنتی (با مصرف ۷/۱ کیلوگرم در هکتار) سم کمتری مصرف مینمایند همچنین نتایج آزمون t-تست نشان داد در هر دو گروه شالیکاران دارای اراضی سنتی و شالیکاران دارای اراضی تجهیز و نوسازی شده میزان استفاده از زنبور تریکوگراما ( مبارزه بیولوژیک) تقریبا برابر ولی به لحاظ میزان مصرف کود حیوانی پوسیده شالیکاران دارای اراضی تجهیز و نوسازی شده به مراتب بیشتر از شالیکاران دارای اراضی سنتی کود حیوانی در مزارع استفاده میکنند همچنین به لحاظ میزان مصرف کود شیمیایی دو جامعه اختلاف معنیداری دارند و میزان مصرف کود اوره در شالیکاران تجهیز شده بیشتر است ولی به لحاظ میزان مصرف سموم شیمیایی شالیکاران سنتی سموم شیمیایی به خصوص آفت کشهای بیشتری مصرف مینمایند.

Keywords:

پایداری , مصرف , نهادههای شیمیایی , اراضیشالیزاری , استان گیلان