ایجاد بانک ژن و تعیین فاصله ژنتیکی میگوهای بومی خلیج فارس و دریای عمان

 وضعیت بحرانی زیستگاه و هم ­چنین آلودگی ­های نفتی حاصل از آب توازن نفتکش ­ها و هم­ چنین پساب مزارع پرورش میگو هم اینک موجب سرعت افول و انقراض ارگانیسم­ های زنده شده و گونه­ های مهم و اقتصادی منطقه را در خطر انقراض قرار داده است. از این ­رو ایجاد بانک ­های ژنومی از موجودات زنده در راستای نگه ­داری نسخه­ هایی از ژنوم ذخایر ارزشمند ژنتیکی از آبزیان مهم می­ باشد. در این مطالعه به امکان ایجاد بانک ژن و شناسایی ژنتیکی ۴ گونه مهم از میگوهای منطقه خلیج فارس (P.semisulcatus ،P.indicus ،P.merguiensis و P. monodon) پرداخته شد. نمونه­ برداری از مناطق بوشهر، جاسک، گواتر و هرمز که مهم ­ترین زیستگاه­ های گونه ­های مورد مطالعه می باشد به ­روش ترال کف در مهر ماه سال ۹۶ انجام گرفت. استخراج DNA کل با استفاده از روش فنل – کلروفورم انجام گردید. پس از توالی ­یابی ژن ۱۶ SrRNA میزان فاصله ژنتیکی بین توالی­ های به ­دست آمده سنجیده شد. نتایج نشان داد توالی­ هایی از دو مورفوتایپ از گونه ببری سبز متعلق به مناطق بوشهر و هرمزگان  دارای اختلاف ژنتیکی قابل ملاحظه­ ای در حدود ۰/۰۳ درصد بودند. این میزان اختلاف تمایز این دو مورفوتایپ را در کلادهای مورد بررسی تایید نمود. بیش ­ترین فاصله ژنتیکی در میان گونه­ های خانواده پناییده بین گونه ­های P. merguiensis و P. monodon به ­میزان ۱۲ درصد و کم­ ترین فاصله ژنتیکی بین گونه­ های P. indicus و P. monodon به­ میزان ۱۰ درصد ثبت گردید.

Keywords:

بانک ژن , ۱۶SrRNA , میگو , خلیج فارس , فاصله ژنتیکی