تعیین ارزش غذایی، تولید گاز و تجزیه پذیری گیاهان شورزیست سالیکورنیا (Salicornia europaea)، کاکل (Suaeda aegyptiaca) و گتک (Halocnemum strobilaceum) در گوسفند
Publish place: Journal of Animal Environment، Vol: 12، Issue: 3
Publish Year: 1399
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 280
This Paper With 13 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_AEJO-12-3_003
تاریخ نمایه سازی: 12 آبان 1400
Abstract:
ارزش غذایی گیاهان شورزیست سالیکورنیا (europaeaSalicornia)، گتک (Halocnemum strobilaceum) و کاکل یا سیاه شور مصری (aegyptiacaSuaeda) با تعیین ترکیب شیمیایی، تولید گاز به روش آزمایشگاهی و تجزیه پذیری شکمبه ای با استفاده از ۳ راس گوسفند نر فیستولاگذاری شده ارزیابی شد. نتایج آزمایش نشان داد که میزان پروتئین گتک، کاکل و سالیکورنیا به ترتیب ۱۲/۸، ۹/۵۵ و ۵/۸۸ درصد، بود. بالاترین میزان الیاف نامحلول در شوینده خنثی و الیاف نامحلول در شوینده اسیدی در کاکل (۴۰/۱ درصد و ۲۷/۶ درصد) مشاهده شد. سالیکورنیا بالاترین میزان سدیم (۴/۶۷ درصد) را داشت. مقدار بیش تری سرب درگتک (۴/۴۲ میلی گرم در کیلوگرم) در مقایسه با سالیکورنیا و کاکل مشاهده شد. میزان کادمیوم گتک (۲/۵۳ میلی گرم بر کیلوگرم) بیش تر از کاکل و سالیکورنیا بود. مقدار تانن در سالیکورنیا (۰/۶۴ درصد) بیش از گتک (۰/۲۷ درصد) و کاکل (۰/۱۲ درصد) بود. گیاه کاکل نسبت به گتک و سالیکورنیا تولید گاز تجمعی بالاتری داشت. میزان اسیدهای چرب کوتاه زنجیر در بین گیاهان مورد مطالعه از ۰/۳۲ تا ۰/۴۵ میلی مول بود که کم ترین مقدار مربوط به گتک و بیش ترین مقدار مربوط به کاکل بود (۰/۰۰۰۱>P). بخش سریع تجزیه ماده خشک در گیاه سالیکورنیا بیش ترین (۳۸/۲ درصد) و در کاکل کم ترین (۲۶/۸ درصد) مقدار را داشت (۰/۰۰۰۱>P). بخش کند تجزیه ماده خشک در گیاه کاکل (۲۲/۵ درصد) بیش تر از سالیکورنیا (۱۵/۱ درصد) و گتک (۱۳/۹ درصد) بود (۰/۰۰۱>P). کم ترین میزان تجزیه پذیری پروتئین مربوط به گتک بود (۰/۰۵>P). در کل نتایج آزمایش نشان داد که این گیاهان می توانند به عنوان منابع خوراکی برای نشخوارکنندگان در مناطق با اراضی شور و سواحل دریا مورد استفاده قرار گیرد.
Keywords:
Authors
محمد هادی صادقی
بخش تحقیقات علوم دامی، مرکز تحقیقات و آموزش کشارزی و منابع طبیعی، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، بوشهر، ایران
محسن ساری
گروه علوم دامی، دانشکده علوم دامی و صنایع غذایی، دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی خوزستان، ملاثانی، ایران
طاهره محمدآبادی
گروه علوم دامی، دانشکده علوم دامی و صنایع غذایی، دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی خوزستان، ملاثانی، ایران
مرتضی رضایی
بخش تغذیه، موسسه تحقیقات علوم دامی کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، کرج، ایران
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :