بررسی تطبیقی اجرای داوری در دعاوی خانوادگی در قانون ایران و کانادا

داوری نهادی دیرپا در ساختار دادگاه خانواده ی ایران است که از روش حکمیت در قرآن کریم الگوبرداری شده است. بایدگفت داوری سالهای متوالی است که در محاکم خانواده به ایفای نقش می پردازد، با این وجود نتوانسته آنطور که بایدگرهای از مشکلات خانواده باز کند و در ایجاد سازش و حفظ کیان زوجین کم توفیق بوده است. در این پژوهش قصد داریمضمن بررسی نحوهی اجرای قانون داوری در دعاوی خانوادگی ایران، چگونگی اجرای داوری در کشور کانادا که کشوریموفق درزمینه ی اجرای این قانون برای حلوفصل اختلافات خانوادگی است، را تشریح کرده تا بتوان از نکات قوت آن درکارآمدی نهاد داوری در قوانین ایران استفاده کرد. درواقع بررسی نکات اشتراک داوری بین دو کشور ایران و کانادا با وجودتفاوتهای مذهبی و فرهنگی، مشخص کننده ی اهمیت موضوع برای حل وفصل دعاوی در هر دو کشور است. بدین بیانکه ارائه ی روشهای غیردادگاهی در کانادا در مرحله ی اجرایی موردتوجه و مراجعه ی بیشتری قرار می گیرد و با وجود اینکهدر هر دو کشور داوری به صورت اختیاری برای دعاوی خانوادگی تعیین شده است؛ اما در کشور کانادا مراجعهی زوجین بهداوری دارای الزام حقوقی بیشتری میباشد. بنابراین به این امر دست یافتیم که روشهای غیردادگاهی ازجمله میانجیگریو داوری در کشور کانادا قابلیت اجرایی بیشتری دارد.

Keywords:

میانجیگری , داوری , حکمیت , دعاوی خانوادگی , کانادا