فاطمه شرفی نسب - فوق لیسانس، کد ۹۴، فقه و حقوق خانواده، دانشگاه شهید مطهری

نوع تصمیمات دادگاه خانواده در خصوص امر طلاق به لحاظ درخواست کننده آن متفاوت می باشد بدینمعنی که اگر زوجه تقاضای طلاق کند، چون امر طلاق به دست زوج می باشد و تقاضای آن از سوی زوجه خلافاصل است (مگر در موارد خاص که قانون آن را پیش بینی نموده است) لذا دادگاه جهت احراز شرایط درخواستاز سوی زوجه باید وارد ماهیت دعوا شده و پس از بررسی های لازم حکم طلاق را صادر نماید.حال چنانچه تقاضابه درخواست زوج و یا به توافق زوجین باشد لزومی برای ورود به ماهیت دعوا از سوی دادگاه نبوده و دادگاه تنهابه صدور گواهی عدم امکان سازش اقدام می نماید. بنابراین تصمیمات دادگاه خانواده در طلاق، حکم و یا گواهیعدم امکان سازش می باشد که به موجب قانون حمایت خانواده مصوب ۱۳۹۱ مدت اعتبار گواهی عدم امکانسازش سه ماه می باشد اما در مقابل، حکم طلاق به جهت ویژگی اعتبار امر مختوم و اعتبار قضیه محکوم بهامقتضی دائمی بودن و عدم تعیین مدت اعتبار می باشد لکن قانون پیش گفته این ویژگی حکم را نادیده گرفتهاست و برای حکم طلاق مدت ۶ ماهه پس از انقضای مهلت فرجام خواهی در نظر گرفته است که همین امر باعثبه وجود آمدن مسائلی می شود و مزایا و معایب خاص خود را در پی خواهد داشت از جمله تنافی مدت اعتبارحکم طلاق با ماهیت خود، قاعده اعتبار امر مختوم یا قاعده اعتبار قضیه محکوم بها و قاعده فراغ دادرس می باشد.بنابراین نویسنده در پژوهش حاضر قصد دارد با بررسی ماهیت هر یک از تصمیمات دادگاه خانواده در طلاق و بیانمزایا و معایب مدت دار بودن آنها و با توجه به اختلاف نظر در خصوص صواب یا ناصواب بودن تعیین مدت، به ارائهنظر واحد بپردازد.