سیدمحمدحسین موسوی - استادیار علمی گروه علوم قرآن و حدیث دانشکده الهیات و معارف اسلامی دانشگاه سیستان و بلوچستان
ام البنین کیخا - کارشناسی ارشد علوم قرآن و حدیث، دانشگاه سیستان و بلوچستان
غلامرضا رضوی دوست - عضو هیات علمی گروه علوم قرآن و حدیث دانشکده الهیات و معارف اسلامی دانشگاه سیستان وبلوچستان

عفت، حالتی ا ست درونی که انسان را از انجام رفتارهای زشت باز می دارد، و گستره وسیعی را شامل می شود از جمله:عفت در تفکر، عفت در کلام، عفت در رفتار و... مسئله مورد بحث در این نوشئار عفت در نگاه است، یکی از راهکارهاجهت شناخت بایستگی عفت در نگاه، شناخت انواع نگاه و انگیزه های آن است در یک تقسیم بندی انسان دارای دو بعداست، بعد ظاهر و جسم اوست که این بعد در اسلا م دارای احترامات ویژه ای است به گونه ای که اهانت به آن حرام است،و آنچه آن را از سایر حیوانات خارج می کند بعد روحانی اوست. مبانی «عفاف» در اسلام برخواسته از نیازهایی درونی و بازگشت به گرایش فطری جامعه انسانی است که سلامت، امنیت، معنویت و کمال را در جامعه و خانواده در پی دارد اینپژوهش به روش توصیفی – تحلیلی به جستجو درباره ی بایستگی عفت در نگاه با توجه به جایگاه انسانی و ارتباط آن بامبدا عالم هستی، از منظر آموزه های قرآنی و روایی پرداخته ا ست. نتیجه آنکه انسان با شناخت خود، برای بدن خویشحرمت قائل می شود و با حجاب جسمش را از نگاه بیماردلان حفظ کرده و باعث آرامش و امنیت خود در اجتماع می شود.

جسم ظاهری، کرامت انسانی، عفت، قرآن