بررسی توزیع فضایی کاربری های عمومی از منظر عدالت فضایی مطالعه موردی؛ شهر اردبیل

توزیع نامتوازن و نامتعادل کاربری­های عمومی یکی از تبعات رشد افسار گسیخته و شتابان شهری در دهه­های اخیر است که یکی از تبعات آن برخورداری نابرابر شهروندان از خدمات شهری می­باشد. شهر اردبیل با توجه به تحولات اداری-سیاسی و جمعیتی که طی دهه­های اخیر پشت سر گذاشته به رشد گسترده فیزیکی دست زده، به­طوری که این توسعه فیزیکی افسار گسیخته منجر به عدم تعادل و نابرابری در توزیع کاربری­های عمومی گشته و موجبات شکل­گیری شهر دوقطبی برخوردار و غیربرخوردار را فراهم آورده است. در این راستا پژوهش حاضر با هدف بررسی و تحلیل نحوه توزیع فضایی کاربری­های عمومی مناطق مختلف شهر اردبیل جهت ارزیابی کجایی و چگونگی توزیع و پراکنش کاربری­های عمومی انجام گرفته است. روش تحقیق پژوهش حاضر توصیفی، تحلیلی بوده و بر اساس ماهیت نیز جنبه کاربردی دارد. در پژوهش پیش­رو به­منظور جمع­آوری داده­ها و اطلاعات مورد نیاز از روش کتابخانه­ای استفاده گردیده است. در راستای دستیابی به اهداف تحقیق دو فرضیه طراحی گردید که جهت آزمون آن­ها از روش­های گرافیک مبنا استفاده شده است. نتایج تحقیق حاضر مبین این است که توزیع انواع کاربری­های عمومی در سطح شهر اردبیل به­صورت نامتعادل و متفاوت از یکدیگر شکل گرفته، ضمن تفاوت در الگوی توزیع در بین کاربری­ها، منجر به شکل­گیری مناطقی متفاوت از نظر نوع برخورداری گشته است که لزوم بازنگری در خط­مشی­ها را در امر مکان­یابی و جانمایی آن­ها، آشکار می­سازد. در نهایت می­توان گفت که منطقه دو شهرداری اردبیل در بالاترین سطح برخورداری قرار گرفته و با سایر مناطق شکاف قابل ملاحظه­ای را نشان می­دهد.

Keywords:

توزیع فضایی , عدالت فضایی , کاربری های عمومی , ضریب نزدیک ترین همسایگی , شهر اردبیل