علیرضا فارسی محمدی پور - گروه معماری، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه کردستان، سنندج، ایران

دست یابی به معماری پایدار با به کار گیری انرژی های تجدید پذیر مانند تابش خورشید امکان پذیر است که در ساختمان، فناوری فتوولتاییک و کلکتور خورشیدی آن را به ترتیب به الکتریسیته و گرما تبدیل کرده و با این کار از مصرف سوخت های فسیلی کاسته و باعث کاهش تولید گازهای گلخانه ای و در نتیجه پرهیز از آلودگی محیط می شوند. بناهای یکپارچه با فتوولتاییک (BiPV) که فناوری فتوولتاییک در آن ها به صورت بخش پیوسته و یکپارچه ای از بدنه بنا است ، راه کاری جامع برای حصول پایداری در محیط مصنوع است. برای این منظور باید معمار به این فناوری همانند مصالح ساختمان نگریسته و وظیفه هر کس در گروه طراحی به گونه ای تعریف شود تا بتوان تا جای ممکن بالاترین بازده از سامانه فتوولتاییک حاصل شود و بنا ساختاری هماهنگ و یکپارچه داشته باشد. این مقاله بر آن است تا با تحلیل احجام مختلف معماری در تهران بهترین آن ها را از نظر دریافت تابش خورشید مشخص نماید. در این راه ابتدانمودارهای تابش دریافتی سالانه و فصلی ترسیم شده و مناسب ترین زوایای ارتفاع و جهت در شراط مختلف تحلیل می شود سپس بعضی احجام متداول معماری از نظر تابش دریافتی مقایسه شده و مشخص می شود منشور با قاعده مثلث متساوی الساقین مناسب ترین حجم است .

پایداری, انرژی, معماری, بنای یکپارچه با فتوولتاییک (BiPV) ایران