ژاله کهنمویی پور - دانشگاه تهران، تهران، ایران
بهناز خواجوی - دانشگاه تهران، تهران، ایران

میشل کولو در کتاب خود درباره جغرافیای ادبی، پس از ارائه تصویری کلی از گرایش ­های موجود در جغرافیای ادبی، به بررسی آثار برخی از نویسندگان و شاعران قرن نوزده و بیست فرانسه می­پردازد. او در این بررسی آثار نویسندگان و شعرایی را مورد نقد قرار می­دهد که با دیدگاه جغرافیای ادبی همساز و هماهنگ باشند. در بستر شعر فارسی نیز محمدعلی سپانلو از جمله معدود شاعرانی است که به مقوله فضا و شهر به عنوان عنصری مهم در تصویرسازی شاعرانه توجه کرده و شهر زادگاه خود تهران را دست ‎مایه اصلی شعرهایش قرار داده است. سپانلو شاعری تهرانی است، او اشعار خاصی در مورد تهران سروده و در سایر اشعار هم با حس بالای شاعرانه­ای از زادگاه خود یاد کرده است. می­توان گفت سپانلو در اشعارش نگاهی اسطوره­ای به تهران دارد و از این نگاه برای بیان دردها و ناملایمات اجتماعی استفاده می­کند. در این مقاله در نظر داریم با تکیه بر اندیشه­های میشل کولو در باب جغرافیای ادبی و با نگاهی به پاره ای از شعرهای سپانلو به عنوان شاعری مدرن و توانا، به بررسی چگونگی انعکاس حضور تهران در شعر او و چگونگی نگاه وی به این شهر بپردازیم.

محمدعلی سپانلو, تهران, جغرافیای ادبی, اسطوره