بهرنگ دانشخواه - گروه شیلات، دانشکده شیلات و محیط زیست، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی، گرگان، ایران
محمد سوداگر - گروه شیلات، دانشکده شیلات و محیط زیست، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی، گرگان، ایران
ناصر آق - گروه شیلات، پژوهشکده آرتمیا و آبزی پروری، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران
گیلبرت ون استپن - آزمایشگاه مرجع مرکزی آبزی پروری و آرتمیا، دانشگاه گنت، گنت، بلژیک

این آزمایش در یک سیستم مداربسته انجام شد. بیوفلاک در یک مخزن ۷ لیتری تولید شده و توسط پمپ به ­مقدار مساوی به سه مخزن مجزا پمپ و سه مخزن پرورش به ­عنوان سه تکرار درنظر گرفته و آزمایش تغذیه ­ای آرتمیا با ۳ تیمار تحت عنوان تیمارهای غذای زیر به ­مدت ۲۱ روز انجام گرفت. تیمار ۱: بیوفلاک ایجاد شده با ملاس+جلبک دونالیلا (%۵ نیاز غذایی آرتمیا)، تیمار ۲: بیوفلاک ایجاد شده با رافینات+جلبک دونالیلا (%۵ نیاز غذایی آرتمیا)، تیمار۳: (شاهد): تغذیه با سبوس برنج و مخمر+جلبک دونالیلا. در این آزمایش حجم فلاک، شمارش بار باکتریایی، رشد آرتمیا ، بقا و تولیدمثل آرتمیا در تیمارهای مختلف مورد بررسی قرار گرفت. طبق نتایج، رافینات توانست در طول دوره آزمایشی به ­طور معنی ­داری روند تولید بیوفلاک را نسبت به تیمار ملاس افزایش دهد، ملاس به ­طور معنی ­داری باعث افزایش تعداد باکتری­ های هتروتروفیک و افزایش بار قارچی سیستم شد، رشد در تیمارهای تغذیه شده نسبت به شاهد، کاهش معنی­ دار داشت (۰/۰۵>P)، هم ­آوری نیز در تیمار ملاس نسبت به گروه شاهد کاهش معنی دار داشت. با توجه به نتایج حاصله ملاس و رافینات به ­عنوان منبع کربن می ­توانند باعث تولید آرتمیا با کیفیت قابل قیاس با آرتمیای پرورش یافته با غذای تجاری را با هزینه کم ­تر تولید کنند، البته طبق یافته ­های تحقیق رافینات به ­دلیل نسبت کربن به ازت کم نمی ­تواند پیشنهاد خوبی جهت استفاده به ­عنوان تنها منبع کربن باشد.

بایوفلاک, آرتمیا, رافینات, ملاس, بار باکتریایی آب