علی بیانلو
فریده جباره ناصرو

مجموعه نمایشی «من فوق سبع سماوات» باکثیر از جمله نمایشنامه­های تاریخی اسلامی است که حضور عنصر شخصیت در آن بسیار پررنگ تر از دیگر عناصر نمایش است. شخصیت در نمایشنامه به انواع گوناگونی از جمله اصلی و فرعی، ایستا و پویا، مقابل و مخالف، نوعی و همه­جانبه و... تقسیم­بندی می­شود. شخصیت­پردازی در نمایشنامه معمولا به کمک برخی تکنیک­ها همچون گفتگو، عمل، صحنه­پردازی و نامگذاری صورت می پذیرد. ­این مقاله بر ­آن است از یک سو انواع مختلف شخصیت­ها را در این مجموعه بررسی کند و از سوی دیگر تکنیک­های شخصیت­پردازی باکثیر را تحلیل کند. نتیجه اینکه باکثیر، از تمامی انواع شخصیت بهره جسته است و از همه تکنیک­های شخصیت پردازی بجز تکنیک نامگذاری استفاده کرده است؛ زیرا شخصیت­های نمایشنامه، واقعی و تاریخی هستند و خواننده تنها با شنیدن نام آن­ها به اسلامی بودن فضای نمایش پی می­برد. البته بهره گیری از عنصر گفتگو در شخصیت­پردازی نسبت به دیگر عناصر نمایش قوی­تر است.

علی احمد باکثیر, من فوق سبع سماوات, شخصیت پردازی