مصطفی جوانرودی
لقمان رستم جو

 چکیده  پس از ظهور اسلام، ارتباط ایرانیان و عربها بیش از پیش گسترده شد؛ آنچنان که آشنایی با قرآن زمینه ساز تاثیرپذیری ایرانیان از زبان و علوم مختلف عربی گردید. علاقه بسیار به اسلام و زبان قرآن سبب شد تا ایرانیان در کنار تاثیرپذیری از علوم مختلف عربی، بتوانند تاثیراتی چشمگیر بر آنها بگذارند و خدماتی ارزنده از خود به یادگار بگذارند؛ از جمله این موارد، علم بدیع عربی است. از آنجا که این علم به آراستگی و زیبایی کلام تکیه دارد و ایرانیان نیز میل ذاتی به آراستگی و زیبایی دارند، شاعران و ادیبانی که تمایلی کمتر به قواعد پیچیده صرف و نحو عربی داشتند، مجالی یافتند تا در علم بدیع که تداخل کمتری با صرف و نحو داشت، طبع آزمایی کنند و در این زمینه بر بدیع عربی اثرگذار باشند. تالیفات عالمانی بزرگ همچون «رشید الدین وطواط» و «محمد بن عمر رادویانی» و ابداعات بدیعی شاعرانی؛ همچون «مطرزی گنجوی» و «امیر خسرو دهلوی» از مهمترین منابعی هستند که ادیبان عرب در علم بدیع از آنها بهره های بسیار برده و شواهدی از آنان  در آثار بدیعی خود، به وفور منعکس نموده اند.

قرآن کریم, علم بدیع, ایرانیان, عربها, ادبیات تطبیقی