جلوه های نهلیسم دراشعار ایلیا ابوماضی

نیهیلیسم یا نیست انگاری که همواره یکی از دغدغه های فکری انسان بوده است، منشا تاریخی داشته وریشه در فجایع، مصیبت ها، ناکامی ها و شکست های انسان در برابر حیات دارد. نیهیلیسم وضعیت روان شناختی و معرفت شناختی انسان را نشان می دهد که در آن معنای زندگی و هستی از دست می رود و شرایطی اضطراب آفرین و یاس آور بر انسان حاکم می شود. یکی از جنبه های نیهیلیسم تفکر در مسائل هستی است که اندیشه ی بسیاری از شاعران و فیلسوفان را به خود مشغول کرده است. یکی از آنان ایلیا ابوماضی از شاعران عربی مهجر می باشد که در باره ی تفکرات وی کتب و مقالات به رشته در آمده و به جنبه های ادبی و شعری آن اشاره گردید. اما آنچه در این نوشتار مورد نظر است. نیهیلیست بودن او است ونیز اینکه چه عواملی او را به سمت نیهیلیسم سوق داده است و مولفه های نیهیلیستی او در اشعارش کدامند. آنچه که از بررسی آثار وی به دست آمده نشان می دهد، عواملی چون اوضاع نابسامان سیاسی، اقتصادی و اجتماعی ،فقر و استبداد امپراطوری عثمانی ، آشنایی با دو فلسفه ی بدبینی شرقی و نیهیلیسم غربی و ارتباط با شاعرانی چون جبران و نعیمه سبب شده که به سمت نیست انگاری سوق پیدا کند و در دیوان خود مرگ، وجود، جبر، تناسخ و... را از دیدگاه نیهیلیسم مورد توجه قرار دهد.

Keywords:

نیهیلیسم غربی , نیهیلیسم شرقی , بدبینی , تامل , ایلیا ابوماضی