معماری بومی خانه های سنتی مناطق کویر و تطبیق آن با الگوهای معماری پایدار( نمونه موردی مجموعه تاریخی علوی نایین)

معماری بومی در جهت ایجاد محیطی پایدار و مناسب زندگی انسان، به اصول و روشهایی دست یافته است که تخریب و ضایعه ای را بر محیط تحمیل نمیکند و حداقل استفاده از انرژی با کمترین آسیب به محیط پیرامون شرایط آسایش ساکنان را فراهم میکرده است. در صورتیکه در بناهای جدید به جای اینکه از قابلیتهای طبیعت و محیط اطراف و خاک استفاده کند بیشتر به تاسیسات و انرژی وابسته شده اند. پیامدهایی مانند آلودگی زیست محیطی استفاده از انرژیهای فسیلی و تجدید ناپذیر و هزینه بالا برای انسان و محیط در بردارد. بر این اساس هزینه ی این سوء طراحی از حقوق نسلهای آتی و مصرف کنندگان فعلی پرداخته میشود. سزاوار است در این زمینه تجدید نظر صورت گیرد. هدف مقاله، بررسی الگوهای معماری پایدار و مطابقت آن با معماری بومی خانه های سنتی مناطق کویر با تاکید بر مطالعه مجموعه تاریخی علوی است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی بر مبنای گردآوری اطلاعات به روشهای کتابخانه ای، میدانی میباشد. نتایج نشان میدهد معماری و شهرسازی اصیل نایین در راهکارهای متنوع طراحی غیر فعال را برگزیده است. حال آنکه در بافت جدید تکیه اصلی بر راهکارهای فعال است که باعث بالا رفتن هزینه های زیست شهری، ایجاد آلودگی زیست محیطی و نابود شدن تدریجی بستر طبیعیست.

Keywords:

معماری پایدار , معماری بومی , نایین , مجموعه تاریخی علوی.