سیری در اندیشه های معماری معاصر ایران به عنوان عرصه مواجهه ی تفکرات سنتی و نوگرا

گرایش به سنت و تجددخواهی در معماری ایران در عصر پیوستن به دنیای مدرن و پسا مدرن، تجارب نوعی دوره یگذار۵ معرفت شناسی بازبینانه و امکان سنجی به هنگام ساز، التقاط گرا و ترکیب گونه را فراهم ساخته است. از اواخر قرن نوزدهم میلادی تاکنون، معماری ایران، در تلاطم میان سنت و تجدد قرار گرفته و غایت نامعلومی را دنبال می کند. پس از اعزام محصلان معماری به دیار غرب در دوره قاجار و متعاقب آن احداث مراکز دانشگاهی و فارغ التحصیلی دانش آموختگان آکادمیک ایرانی از دوران پهلوی اول تا زمان حالکه، غالبا۱۰ تحت نظام آموزشی نوین از تجارب سنتی معماری غافل بودند، می توان نوعی خلاء آموزه های ارزشمند معماری سنتی را در نظام تربیت معماران و معماری معاصر کشور مشاهده نمود. در این پژوهش سعی شده با باز شناسی سیر تحول اندیشه های نوین معماری در دوره معاصر، جایگاه مفاهیم پایدار معماری سنتی ایران و راهکارهای معاصر سازی آن نیز مورد بررسی و تحلیل قرار بگیرد. روش تحقیق از نوع کیفی و از نوع توصیفی - تحلیلی با استفاده از منابع کتابخانه های علمی تخصصی معماری شهرسازی و مطالعه وبسایت های علمی پژوهشی از جمله سیلیویکا، جهاد دانشگاهی و مرکز اطلاع رسانی علوم و فن آوری بوده است.

Keywords:

اندیشه نوگرا , تفکر سنتی , دوره مدرن , دوره پسا مدرن , معماری معاصر ایران