سیدعبدالرسول حسینی زاده - دانشیار دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم
صادق محمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته تفسیر و علوم قرآن دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم

قرآن کریم در آیات مختلفی از حرام خواری قوم یهود از جمله رشوه خواری و ربا خواری آنها سخن گفته است. در دین مبین اسلام از این دو کار حرام به شدت نهی شده است و در دین یهود و در متون کتاب مقدس نیز رشوه خواری و ربا خواری فقط از غیر یهود جایز است. این پژوهش با استفاده از روش تحلیلی- توصیفی رشوه خواری و ربا خواری این قوم را به صورت تطبیقی از منظر قرآن و تورات بررسی کرده است. با توجه به منابع احکام دینی یهود همچون تورات و تلمود یهودیان رباخواری و رشوه خواری را حداقل از همکیشان خود حرام می دانستند. با این وجود ایشان این احکام را رعایت نمی کردند و حتی از همکیشان خود رشوه می گرفتند و به آنان ربا می دادند و مال و اموال آنان را به غارت می بردند. در آیات قرآن و همچنین روایات نیز با این مسئله به شدت برخورد شده است. به طوری که رشوه خواری با کفر مقایسه شده است و ربا گیرنده و ربا دهنده هر دو را افرادی معرفی می کند که به خداوند اعلان جنگ می کنند و مورد لعنت الهی قرار گرفته اند. حکم حرام بودن ربا علاوه بر آیات قرآن در تورات نیز در سفر خروج، سفر لاویان و سفر تثنیه بیان شده است. آیات قرآن رشوه خواری را نیز مانند ربا خواری به شدت نکوهش می کند و آن را راهی برای به دست آوردن اموال دیگران از راه باطل می داند چرا که افرادی که اقدام به چنین کاری می کنند می خواهند مالی با امر نا حقی را با ظلم کردن به دیگران به دست بیاورند. حکم حرام بودن رشوه نیز مانند ربا در منابع دینی یهود و در بخش های مختلفی ازتلمود مانند کتوبوت، شبات، پناه، بخوروت و توسیفنای قیدوشین بیان شده است.

قوم یهود، بنی اسرائیل، حرام خواری، رشوه خواری، رباخواری