بررسی شیوه های بازیگری در هنر قصه گویی تصویری پرده خوانی

هنر سنتی پرده خوانی تنها هنر قصه گو تصویری و نمایشی ایران محسوب می شود که سابقه ای طولانی در هنر و فرهنگ ایران دارد. این هنر سنتی با ارزش ترکیبی از سه هنر بازیگری، نقاشی و داستان است. در می ان این سه عنصر؛ بازیگری که توسط پرد هخوان انجام می شود، عنصر اصلی این هنر محسوب شده و نقش اصلی در جذب مخاطب و برپایی این آیین و هنرنمایشی دارد. عنصری که در پژوهش های صورت گرفته در خصوص هنر پرده خوانی یا اصلا به آن پرداخته نشده و یا کمتر موردتوجه و بررسی بوده است. موضوعی که در این پژوهش به آن پرداخته شده است و پژوهشگر در این مقاله سعی کرده به این سوال پاسخ دهد که شیوه های رایج واصلی بازیگری در پرده خوانی چیست و چگونه است؟ و به این منظور از روش تحقیق موردکاوی که ماهیت تبیینی، توصیفی و اکتشافی دارد، استفاده شده است. بررسی و تجزیه و تحلیل اطلاعات گردآوری شده نشان می دهد که شیوه های بازیگری درونی و بازیگری بیرونی مورد استفاده در این هنر سنتی، که توسط پرده خوانان ایرانی اجرا می شود، سال ها و چه بسا قرن ها قبل از نظریه پردازی شدن توسط استانیسلاوسکی و شاگرد اووسوالد میرهولد در قالب نظریه های بازیگری واقع گرا و همچنین نظریه بیومکانیک در تئاتر غرب، در هنر پرده خوانی ایران وجود داشته و به عنوان یک عنصر کلیدی در هنر پرده خوانی سنتی ایران از گذشته های دور، برای ارتباط پرده خوان با مخاطبانش مورد استفاده بوده است. علاوه بر این، این پژوهش نشان می دهد، هنر پرده خوانی برخلاف تصور بسیاری که آن را هنری سنتی و مربوط به گذشته می دانند، برعکس در صورت شناخت و درک عمیق قابلیت های آن به ویژه در حوزه بازیگری، ظرفیت و امکان به روز شدن و چه بسا رونق مجدد را دارد، ظرفیت و امکان ذاتی که این هنر را طی قرن ها تا به امروز سر پا وزنده نگه داشته است و می تواند الهام بخش سایر هنرها به خصوص هنرهای نمایشی باشد.

Keywords:

پرده خوانی , بازیگری درونی , بازیگری بیرونی , پرده خوان