ارزیابی میزان تاب آوری کالبدی در نواحی شهری با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) (منطقه ۱ شهر تبریز)

امروزه عمدتا شهرها و جوامع سکونتگاهی در مکانهایی ایجاد یا بنا شده اند که به لحاظ مخاطرات طبیعی در معرض وقوع انواع سوانح طبیعی و یا به دلیل پیشرفتهای تکنولوژی در معرض انواع سوانح انسانساخت هستند . نگاهی که تاکنون در مدیریت سوانح و مدیریت شهری وجود داشته، بیشتر نگاه مقابله ای و کاهش مخاطرات بوده است. از این رو مدیران و متولیان شهری در تلاش برای دستیابی به شرایطی هستند که در صورت وقوع بحران، بازگشت سریع آنها را به وضعیت پیش از بحران (اولیه یا عادی) فراهم سازد. از این رو در سالهای اخیر به تاب آوری به جای آسیب پذیری تاکید خاصی میشود. در این راستا در پژوهش حاضر با استفاده مدل تحلیل سلسلهمراتبی (AHP) به بررسی و ارزیابی میزان تاب آوری شهری منطقه ۱ تبریز، در برابر زلزله اقدام شد. نوع تحقیق حاضر کاربردی بود و ماهیت توصیفی و تحلیلی دارد و داده های مورد استفاده برای ارزیابی میزان تاب آوری از طریق داده های طرح تفصیلی منطقه مورد مطالعه مستخرج می باشد. نتایج ارزیابی میزان تاب آوری منطقه ۱ تبریز در برابر زلزله حاکی از آن است که ۲۹,۷ درصد از محدوده منطقه ۱ تبریز کمترین میزان تاب آوری و ۳۴ درصد از محدوده بیشترین میزان تاب آوری در برابر زلزله را دارا میباشد.

Keywords:

تاب آوری شهری , مخاطره زلزله , منطقه ۱ تبریز , مدل .AHP