شناسایی عوامل تاثیرگذار بر بی تفاوتی کارکنان در سازمانها (مطالعه موردی: سازمان نوسازی شهر تهران)

در حال حاضر یکی از مشکلاتی که گریبان گیر اکثر سازمانهای دولتی و غیردولتی در کشور ایران شده است، معضل بی تفاوتی کارکنان سازمانها است که جلوگیری از شیوع آن در میان کارکنان موضوعی مهم برای مدیران سازمانها به حساب می آید. هدف از انجام این پژوهش، شناسایی عوامل موثر و تاثیرگذار در بروز مشکل بی تفاوتی در سازمانهای ایران است که با شناسایی این عوامل، و با در اختیار گذاشتن مدیران سازمان بتوانیم از شیوع آن در میان کارکنان بکاهیم. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی است و جامعه آماری شامل ۱۵۵ نفر از کارکنان رسمی سازمان نوسازی شهر تهران که به صورت تصادفی انتخاب شده اند. جهت جمع آوری داده های از پرسشنامه استفاده شده است. تجزیه وتحلیل داده ها در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون و آزمون رگرسیون) انجام شد. یافته های پژوهش نشان داد که درروش ضریب همبستگی پیرسون، عامل مدیریتی ۲۳ درصد، عامل ساختاری ۲۱ درصد، عامل انگیزشی ۲۰ درصد و عامل شخصی ۱۲ درصد در بی تفاوتی کارکنان سازمان نوسازی شهر تهران تاثیرگذار بوده است و روش آزمون رگرسیون نیز تجمیع ۴ عامل را، ۵۰ درصد در ایجاد و گسترش بی تفاوتی در بین کارکنان سازمان را تاثیرگذار دانست.

Keywords:

بی تفاوتی کارکنان , سازمان نوسازی شهر تهران , عوامل مدیریتی , عوامل ساختاری , عوامل انگیزشی , عوامل شخصی.