لایق مرادی - University Of Kurdistan
عادل سی و سه مرده - University Of Kurdistan
یوسف سهرابی - University Of Kurdistan
بهمن بهرام نژاد - University Of Kurdistan
فرزاد حسین پناهی - University Of Kurdistan

تجمع نیتروژن در اندام های رویشی و انتقال مجدد آن به دانه، فرایندهای مهمی هستند که تعیین کننده عملکرد و کیفیت گندم هستند. به منظور بررسی تاثیر آبیاری تکمیلی در دو سطح دیم و آبیاری در مرحله آبستنی و مصرف کود نیتروژن در سه سطح (۵۰ کیلوگرم نیتروژن، ۱۰۰ کیلوگرم نیتروژن و ۱۰۰ کیلوگرم نیتروژن + محلولپاشی ۲۰ کیلوگرم نیتروژن در مرحله سنبله رفتن) روی پاسخ های فیزیولوژیک و انتقال مجدد نیتروژن سه رقم گندم (سرداری، آذر ۲ و ریژاو) آزمایشی در سال زراعی ۹۶-۱۳۹۵ در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه کردستان به صورت کرت های دوبار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار اجرا شد. نتایج آزمایش نشان داد که آبیاری تکمیلی سبب افزایش مقدار کلروفیل a، کلروفیل b، محتوای پرولین و گلیسین بتائین برگ، و کاهش نشت الکترولیت غشا لیپیدی شد. آبیاری تکمیلی همچنین محتوای نیتروژن برگ، کاه سنبله و نیتروژن کل در مرحله گلدهی را افزایش داد. رقم ریژاو بیشترین کارایی انتقال مجدد نیتروژن برگ و کمترین کارایی انتقال مجدد نیتروژن کل را داشت. تیمار کودی N۱ کمترین میزان کلروفیل a و b، محتوای پرولین و گلیسین بتائین برگ، محتوای نیتروژن برگ، ساقه، کاه سنبله و نیتروژن کل در هر دو مرحله گلدهی و رسیدگی را به خود اختصاص داد. انتقال مجدد نیتروژن تحت تاثیر آبیاری تکمیلی و مقادیر مختلف نیتروژن قرار گرفت. به نظر می رسد آبیاری تکمیلی در مرحله آبستنی منجر به افزایش نیتروژن در اندام های رویشی می شود که در مرحله پرشدن دانه در طی فرایند انتقال مجدد به دانه منتقل می شود.

Vegetative organs, Membrane stability, Nitrogen content, Efficiency, Photosynthesis, اندام های رویشی, پایداری غشا, محتوای نیتروژن, کارایی, فتوسنتز