تخمین هزینه جابه جایی نیروی کار در یک مدل ساختاری اقتصاد ایران

  در این پژوهش مدلی ساختاری از بازار کار در ایران ارائه شده است و به کمک داده های خرد خانوار، هزینه جابهجایی بین بخشی نیروی کار تخمین زده شده است. در این تحقیق علاوه بر در نظر گرفتن متغیرهای تحصیلات، جنسیت، سن و محل سکونت، هزینه جابه جایی متغیر (غیریکسان) بین بخش های مختلف اقتصادی نیز برآورد شده است. براساس یافته های این پژوهش می توان گفت که: ۱) هزینه جابهجایی بین بخشی در اقتصاد ایران بزرگ و بین ۳ تا ۱۱ برابر متوسط درآمد سرانه است. ۲) هزینه جابه جایی برای زنان، نیروی کار تحصیل کرده، مسن و روستایی بیشتر است. ۳) در صورتی که این هزینه های جابهجایی به صفر کاهش یابد، تولید در بخش قابل مبادله و غیرقابل مبادله ۳۶ و ۱۶ درصد افزایش می یابد. نتایج این تحقیق بهروشنی نشان می دهد که اعمال سیاست های تغییرات شدید می تواند هزینه رفاهی بالایی در بخش نیروی کار داشته باشد. تجربه افراد در یک بخش به سختی و با تاخیر فراوان به بخش دیگر قابل انتقال خواهد بود. طبقه بندی JEL:  J۶۱, J۲۱, C۱۵

Keywords:

نیروی کار , هزینه جابه جایی , بخش های اقتصادی , تخمین مدل ساختاری