اندازه گیری و مقایسه حداقل معیشت خانوارهای شهری و روستایی ایران طی سال های ۱۳۹۲-۱۳۶۸

در دهه­های اخیر، کاهش فقر و افزایش سطح رفاه خانوارها به یکی از مباحث مهم توسعه ی اقتصادی کشور­ها تبدیل شده است، به طوری که فقرزدایی و بهبود سطح رفاه افراد در جامعه شرط لازم برای رشد اقتصادی محسوب می­شود. آگاهی از حداقل معیشت که در ادبیات اقتصادی به طور تلویحی مترادف با خط فقر است، اولین گام در مسیر برنامه­ریزی برای مبارزه با فقر و محرومیت می­باشد. در این راستا با استفاده از داده­های هزینه و درآمد خانوار­های شهری  و روستایی که توسط مرکز آمار ایران همه ساله منتشر می­شود، ابتدا حداقل معیشت طی سال های ۱۳۹۲-۱۳۶۸ که پنج برنامه ی توسعه ی اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور به اجرا درآمده است با استفاده از هشت گروه کالایی، به روش سیستم مخارج خطی (LES) و با استفاده از نظریه ی حداقل عادات نسبی (HLES) محاسبه می­شود. سپس با استفاده از شاخص های سنجش فقر، شدت و گسترش فقر در مناطق شهری و روستایی مورد مطالعه قرار می­­­گیرد. نتایج تحقیق حاکی از آن است که طی سال های مورد مطالعه، گرچه حداقل معیشت (خط فقر) در خانوارهای شهری و روستایی ایران  به ترتیب دارای رشد متوسط­۲۰  و ۳/۲۱درصد بوده است، ولی میزان و اندازه فقر در شهر­ها روستاها روند نزولی داشته و شکاف فقر و شدت آن کاهش یافته است، بنابراین، عملکرد دولت در کاهش فقر نسبی طی پنج برنامه ی توسعه ی اقتصادی نسبتا موفقیت­آمیز بوده است. طبقه بندی C۳۳, D۶۳,I۳۲ : JEL

Keywords:

حداقل معیشت , شاخص های فقر , خانوارهای شهری و روستایی