بهزاد ملک پور اصل - استادیار شهرسازی، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
سیامک بدر - دکتری شهرسازی، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه شهید بهشتی،تهران، ایران
حمید فتحی - کارشناس ارشد شهرسازی، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

آماده سازی زمین به عنوان یکی سیاست­های اصلی توسعه­ی زمین در دهه ۱۳۶۰ در قوانین مرتبط با اراضی شهری تعریف شده و در پی آن تعاریف آماده سازی زمین و طرح آماده سازی در قوانین و دستورالعمل های مرتبط تبیین شده و مورد توجه برنامه­ریزان شهری قرار گرفته است. تحلیل اسناد و برنامه­های موجود در زمینه­ی طرح آماده سازی زمین و روندهای اجرایی آن در ایران، از بی­توجهی به تحولات مفهومی زمین و دگرگونی­های یادشده و پیمودن مسیری غیرروش­مند در تعیین و تحلیل­ اهداف و مشکلات حکایت دارد. مقصود اصلی پژوهش، ردیابی مشکل های ناشی از تهیه و اجرای طرح های آماده سازی زمین است و با توجه به ویژگی های مشکل هایی که عموما این برنامه ها با آن ها روبرو هستند و تعدد و تنوع ذی نفعان درگیر در آن ها نیاز به اختیار روشی است که بتواند به ردیابی مشکل های مورد نیاز تمام ذی نفعان بپردازد. از این رو روش فرایند انتخابی مورد استفاده در این پژوهش مشکل یابی هدف­مند است که در آن فرصت اعلام نظر ذی نفعان متفاوت فراهم می گردد و در این میان نقش پژوهشگر از یک سو جمع بندی و فراتحلیل نظرات ذی نفعان متفاوت در فرایند تهیه و اجرای آماده سازی است که با به کارگیری فنون گردآوری و تحلیل داده ها هم­چون تحلیل محتوای موضوعی انجام می گردد و از سوی دیگر فراهم آوردن چارچوبی برای ابراز نظر و دستیابی به همرایی است که از طریق تسهیل گری در فرایند منتخب میانجی گری مشارکتی انجام می شود. در نهایت آسیب­های اصلی فرایند تهیه و اجرای آماده سازی مورد شناسایی قرار گرفته و در سه محور، پیشنهادهای کلان بر اساس روش مشکل­گشایی گروهی ارایه شده است.

طرح آماده سازی , آسیب شناسی , مشکل یابی , توسعه ی زمین