فاطمه منوچهری - دانشجوی کارشناس ارشد مدیریت منابع انسانی(خط و مشی عمومی)، دانشگاه آزاد اسلامی واحد فیروزکوه

بافتهای فرسوده به دلیل عدم پاسخگویی به نیازهای امروزی جامعه شهری یکی از معضلات اساسی در کلانشهرها می باشد. این بافت ها با مشکلات گوناگون کالبدی اجتماعی مواجه اند که یکی از نتایج آن عدم امنیت بهینه در این بافت ها می باشد. موضوع فرسودگی بافتهای قدیم شهری خاص ایران نیست هرکشوری که در راه توسعه گام برداشته کم و بیش چنین مشکلاتی را تجربه کرده است. با توجه به فراوانی آثار و ابنیه تاریخی، مذهبی و باستانی موجود در محدوده مساله مدیریت بحران باید همواره به عنوان یکی از بزرگترین مسائل آن مطرح باشد. به طوری که کم توجهی و بی توجهی به آن می تواند ضمن ایجاد خسارات به آثار و ابنیه تاریخی صدمات و آسیب های جسمی و جانی فراوانی را در هنگام وقوع زلزله به ساکنین وارد سازد. بر همین اساس هدف اصلی پژوهش توسعه پایدار شهری با رویکرد مدیریت بحران در بافت فرسوده می باشد. نتیجه پژوهش نشان می دهد امروزه آنچه محیط شهر های ما را تهدید می کند قبل از آنکه ناشی از عدم شناخت محیطی ما باشد حاصل فرهنگ و استفاده ناصحیح از محیط می باشد و این اصل بخش عمده ای از ناپایداری ها را در توسعه باعث شده است. همچنین می توان چنین نتیجه گرفت که بافت های فرسوده شهری و سکونتگاه های حاشیه ای و غیراستاندارد در کشورهای در حال توسعه، بنا به دلایلی از قبیل عدم رعایت معیارهای فنی و مهندسی در ساخت بنا، شبکه ارتباطی ناکارآمد، عدم وجود تاسیسات و تجهیزات شهری، بیش تر از سایر بافت های شهری در معرض خطر زلزله قرار دارند. و می توان گفت بخش عمده ای از سطح شهر های بزرگ و تاریخی ایران، دچار فرسودگی و ناکار آمدی است. در این محدوده ها سرمایه های انسانی، مالی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی شهرها در معرض خطر قرار دارند. بر اساس شاخص های مصوب شورای عالی شهرسازی و معماری ایران، بافت فرسوده شهری به محدوده یا بلوک شهری اطلاق می شود که بیش از ۵۰ درصد بناهای آن ناپایدار، معابر آن نفوذ ناپذیر و املاک آن ریزدانه باشد.

توسعه پایدار شهری، مدیریت بحران، بافت فرسوده شهری