مخارج دولت برای سرمایه انسانی و نقش آن در رشد اقتصادی ایران

مدل های رشد درون زا و برون زا به بررسی اثر سرمایه انسانی و دانش فنی بر رشد اقتصادی پرداخته اند. اقتصاددانان شاخص های مختلفی را برای اندازه گیری سرمایه انسانی در مدل رشد به کار برده اند. دو شاخص هزینه های دولت برای آموزش و پژوهش و تعداد فارغ التحصیلان و دانش آموختگان، مهم ترین متغیرهای اندازه گیری سرمایه انسانی برای رشد هستند. در این مقاله با مدل تابع حسابداری رشد، نسبت هزینه آموزش و پژوهش به تولید در کنار سایر متغیرهای موثر در مدل از روش الگوی خود برگشت با وقغه توزیعی براورد شده است. نتایج نشان می دهند که مخارج جاری دولت (به غیر از مخارج آموزشی و پژوهشی) بر رشد اثر منفی دارند و اثر مخارج عمرانی بر رشد مثبت است. هزینه های آموزشی و پژوهشی وهزینه های آموزش عمومی و فنی و حرفه ای دولت بر رشد اثر مثبت دارد. معمولا سیاست اصلاحی دولت نباید منتهی به کاهش سهم هزینه دولت در مخارج آموزش عمومی و فنی حرفه ای و آموزش عالی و پژوهش شود. تابع هدف بیشتر باید به سمت تغییر مخارج مصرفی جهت گیری داشته باشد. طبقه بندی JEL:C۳۳,O۳۸,H۱۱ ,J۲۴

Keywords:

الگوی خود برگشت با وقفه توزیعی , اندازه جاری دولت , ا ندازه عمرانی دولت , رشد برون زا , رشد درون زا , سرمایه انسانی