تعیین کیفیت بهداشتی هوای تهران در سال ۱۳۸۳ با استفاده از شاخص کیفیت هوا

امروزه پیامدهای مختلف آلودگی هوا به خصوص اثرات بهداشتی آن از جمله ایجاد و تشدید بیماری های تنفسی، عصبی، قلبی و عروقی باعث شده است که نظارت و کنترل کیفیت هوا به صورت امری گریزناپذیر در تمام جوامع در راس مسایل ملی مطرح شود. از آن جا که آلودگی هوای تنفسی شهر تهران در مقایسه با سایر کلان شهرهای جهان که برنامه های مدون پایش را به مورد اجرا گذاشته اند در اکثر موارد فراتر از حد استاندارد می باشد، لذا انجام تحقیقی در زمینه بررسی کیفیت هوای این کلان شهر، ضروری به نظر می رسد. در این تحقیق برای نخستین بار شاخص کیفیت هوا از طریق درون یابی بین غلظت آلاینده ها برای پنج آلاینده اصلی O۳، PM۱۰، CO، SO۲ و NO۲ هواش شهر تهران در سال ۱۳۸۳ محاسبه و کیفیت بهداشتی هوا در گروه های خوب، متوسط، غیربهداشتی برای گروه های حساس، غیربهداشتی، خیلی غیربهداشتی و خطرناک طبقه بندی گردید.نتایج بدست آمده از شاخص کیفیت هوا مبین این است که در سال ۱۳۸۳، ۲۶۲ روز کیفیت هوای تهران از حد استاندارد تعیین شده توسط آژانس حفاظت محیط زیست ایالات متحده (ie.AQL=۱۰۰) تجاوز کرده، در ۱۲ درصد از روزهای سال خیلی غیربهداشتی و در ۰.۵۰ درصد از روزها خطرناک- که در موارد تجاوز کیفیت هوا از حد استاندارد در ۸۳ درصد از موارد آلاینده مسوول منواکسیدکربن بوده است. همچنین ماههای مرداد، شهریور و مهر ۱۳۸۳، با میانگین شاخص های ۱۹۰، ۱۸۵ و ۱۸۸ آلوده ترین ماه های سال بوده اند. در مقایسه نتایج حاصل از این تحقیق با تحقیقاتی که در سنوات گذشته انجام شده است، می توان نتیجه گیری کرد که کیفیت بهداشتی هوای تهران در سال ۱۳۸۳ نسبت به آن سال ها از بهبود چندانی برخوردار نبوده، و در وضعیت بسیار وخیمی از نظر حفظ سلامتی اعضای جامعه به ویژه گروه های حساس قرار دارد، که یکی از مهمترین دلایل آن افزایش روزافزون ورود خودروها به ناوگان حمل و نقل شهری و عدم خروج خودروهای فرسوده از این چرخه می باشد.

Keywords:

کیفیت بهداشتی هوا , شاخص کیفیت هوا , شاخص استاندارد مواد آلاینده , شاخص آلودگی هوا