مهران لطفی - دانش آموخته کارشناسی ارشد، مهندسی صنایع- بهینه سازی حمل و نقل ریلی، دانشگاه علم و صنعت، تهران. ایران

حمل و نقل به عنوان یکی از مهم ترین بخش های زیربنایی، نقش شاخص و حیاتی در توسعه سفرها دارد. متقابلا توسعه و افزایش سفرها، سبب نیاز به تامین بیشتر عرضه سامانه های حمل و نقل می شود. به همین علت بیشترین انتشار آلاینده های زیست محیطی نیز از این بخش ناشی می شود. کاستن از عوارض زیست محیطی حمل و نقل، یکی از مسایل اساسی در فرآیندهای مربوط به توسعه حمل و نقل است. اهمیت و لزوم حفظ و بهبود سطح فعالیت شبکه حمل و نقل، سبب می شود حفظ و نگهداری محیط زیست از مهم ترین چالش هایی باشد که با آن مواجه است. از این رو بایستی اثرات فعالیت های حمل و نقل را کمینه کرد و امکان بهبود استانداردهای زندگی را در جامعه فراهم آورد. از طرفی در توسعه پایدار باید اهداف اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی برای حداکثرسازی رفاه انسان فعلی بدون آسیب به توانایی نسل های آتی برای برآوردن نیازهایشان با هم تلفیق شوند. همان طور که در تعریف مشخص است، مسائل و ملاحظات زیست محیطی باید و می تواند در فعالیت های اقتصادی به کار برده شود، تا به توسعه پایدار رسید. در این راستا محیط زیست باید مورد ارزیابی و بررسی قرار بگیرد. ارزیابی محیط زیست ابزاری است که در جهت دستیابی به توسعه پایدار، کاربردی کلیدی و تعیین کننده دارد. یکی از تکنیک ها و ابزارهای موجود جهت ارزیابی محیط زیست، ارزیابی اثرات محیط زیستی می باشد. ارزیابی اثرات محیط زیستی، رویکردی است که به بررسی اثرات و پیامدهای یک پروژه بر محیط، قبل از اجرای پروژه و در حین انجام آن، می پردازد و برای هر نوع فعالیت توسعه ای، نیازمند ارزیابی از نوع ارزیابی اثرات زیست محیطی می باشیم

ارزیابی اثرات زیست محیطی، توسعه زیرساخت، حمل و نقل ریلی، توسعه پایدار