بازشناسی تحلیلی حس تعلق به مکان در دانشکده های معماری شاخص ایران در دوره معاصر

معماری تلفیقی از علم و هنر است از این رو شیوه آموزشی خاصی را می طلبد تا بتواند دانشجویان را در مسیر صحیح هدایت کند.تردیدی وجود ندارد در آموزش معماری دردانشکده های ایران، اهداف و مراتبی که برای معماری ذکر می شود با شرایط و ویژگی های خاص خود نیازمند آموزش هستند، اما با عنایت به خصوصیات مختلفی که برای آموزش رشته های مختلف هنری، فنی، فلسفی، علوم اجتماعی و سایر رشته هایی که معماری از آنها متاثر است وجود دارد،قاعدتا آموزش معماری ضمن آن که تلفیقی مناسب از ویژگی های آموزشی رشته های فوق راطلب می نماید، باید بتواند روشی مستقل را به گونه ای اتخاذ و انتخاب نماید که در آن نحوه و میزان تاثیر و نقش این رشته ها در شکل گیری معماری مشخص و تعریف شده باشد. به این ترتیب جنبه های مختلف عناصر دخیل درآموزش شامل استاد، منابع، دانشجو، محیط آموزشی، به نحو موثری در کیفیت و چگونگی آموزش معماری ایفای نقش می نمایند. روش تحقیق این پژوهش مبتی بر مطالعات کتابخانه ای اعم از پایان نامه و مقالات و کتب مرتبت بوده است. همچنین این پژوهش دارای رویکرد توصیفی است نتایج به دست آمده از این پژوهش شامل شناسایی عواملی است که باعث افزایش حس تعلق به مکان در دانشکده های معماری شاخص ایران در دوره معاصر می گردد.و هدف تحقیق : ایجاد نگاهی عمیق و موشکافانه نسبت به عوامل مربوط به حس تعلق به مکان از جنبه استاد و دانشجو برای به دست یابی به سطح ایده ال در حس تعلق به مکان برای دانشجویان و اساتید است. نگارندگان تلاش دارند تا با شناسایی عوامل تاثیر گذار در حس تعلق به مکان به راه حل های برای ایجاد راحتی دانشجو و اساتید در مکان دست پیدا کند .

Keywords:

حس تعلق به مکان , آموزش , دانشکده معماری , معماری معاصر , ایران