بررسی میزان آلودگی میکروبی آبهای سطحی رودخانه گرگر بر اساس استانداردهای جهانی

رودخانه گرگر شاخه شرقی رودخانه کارون است که در شمال شهر شوشتر توسط بند میزان از شاخه غربی آن یعنی شطیط جدا می شود و با طی مسافتی حدود ۷۸ کیلومتر مجددا به شاخه شطیط و دز پیوسته و کارون بزرگ را تشکیل می دهد. این رودخانه ضمن تامین آب شرب شهرستان شوشتر، هفتگل و بخشی از رامهرمز و روستاهای آن در زمره یکی از قطب های بزرگ پرورش ماهی استان بشمار می آید. این مطالعه با هدف تعیین وضعیت آلودگی میکروبی آب رودخانه گرگر، مقایسه آلودگی میکروبی در ایستگاه های بالادست و پایین دست رودخانه و همچنین مقایسه با استانداردهای EPA جهت تعیین کاربری های مختلف، مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور از ۶ ایستگاه در طول رودخانه نمونه برداری به صورت ماهانه به مدت یکسال صورت گرفت و شاخص های میکروبی شامل تعداد کل باکتری، تعداد کل کلی فرم و تعداد کلی فرم مدفوعی مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که بیشترین میزان در هر ۳ شاخص میکروبی را ایستگاه ۲ بعد از محل تخلیه فاضلاب شهر شوشتر (بترتیب با CFU/mL ۱۰۳× ۲۴/۱۵، MPN/۱۰۰mL ۸۲/۶۸۱۸۱ و  MPN/۱۰۰mL ۹۱/۳۳۸۰) کمترین میزان را ایستگاه ۱ در بالادست رودخانه (بترتیب باCFU/mL ۱۰۳× ۸/۲،  MPN/۱۰۰mL ۲۷/۲۶۲۷ و MPN/۱۰۰mL ۷۳/۱۰۶۲) دارد. نتایج آزمایش ها نشان داد که شاخص های میکروبی با توجه به تغییرات فصلی، زمان و مکان نمونه برداری متفاوت بوده و همچنین از نظر کیفی آب رودخانه گرگر در سطح پایینی بوده است و جهت مصارف انسانی مناسب نمی باشد.

Keywords:

Microbial Indicators , Surface Waters , Gargar River , شاخص باکتریایی , آب های سطحی , رودخانه گرگر