مه لقا کرمی شیرازی - University of Hormozgan
ایمان سوری نژاد - University of Hormozgan
سیاوش سلطانیان - University of shiraz

یکی از روش­ های جدید پیشگیری و کنترل بیماری­های آبزیان استفاده از انواع محرک ­های ایمنی در سیستم گنوتوبیوتیک برای درک مکانیسم­ های درگیر در تعاملات میزبان- میکروب می­باشد. مطالعه حاضر به منظور بررسی تاثیر محرک­ ایمنی زایموزان بر رشد و مقاومت آرتمیا فرانسیسکانا (Artemia fransiscana) در برابر عفونت باکتری­ های بیماری­زای Vibrio campbellii و Vibrio proteolyitcus در آبزیان در شرایط گنوتوبیوتیک صورت گرفت. ناپلی­ آرتمیا با باکتری کشته شده LVS۳ حدود ۱۰۹  ۵/۱۰ سلول بر لوله فالکون در هر روز غذادهی شد (تیمار شاهد). زایموزان به ­صورت روزانه به مقدار ۶/۳۰ میکروگرم به هر فالکون در تیمارهای آزمایشی اضافه شد. در روز سوم پاتوژن­های V. campbellii  و V. proteolyitus  در تراکم cell/ml ۱۰۶  ۵ اضافه گردیدند. در روز ششم زایموزان باعث افزایش معنی دار درصد بازماندگی روزانه آرتمیا در برابر V. campbellii (۵۳/۱±۴۹/۵۴) نسبت به تیمار شاهد (۸۷/۹±۷۲/۳۱)، درصد نسبی بازماندگی (۰۸/۰±۸۰) نسبت به تیمار شاهد (۱۷/۰±۴۷) و زیست­توده کل تولید شده برحسب میلی متر در فالکون (۱۸/۰±۱۷/۲۱) نسبت به تیمار شاهد (۴۶/۴±۰۴/۹) گردید (۰۵/۰>p). زایموزان اگرچه در برابر V. proteolyitcus باعث افزایش درصد بازماندگی روزانه، درصد نسبی بازماندگی و زیست­توده کل تولید شده نسبت به گروه شاهد شد، اما نتوانست اختلاف معنی داری ایجاد کند (۰۵/۰۰.۰۵). به طور کلی، نتایج نشان داد که استفاده از زایموزان به عنوان محرک ایمنی می­تواند باعث افزایش مقاومت آرتمیا نسبت به عفونت ویبریو در محیط گنوتوبیوتیک شود.

Artemia, Gnotobiotic system, Vibrio, Zymosan, Survival, آرتمیا, سیستم گنوتوبیوتیک, Vibrio, زایموزان, بازماندگی