مهران لقمانی - chabahar maritime university
سلیم شریفیان - chabahar maritime university

در مطالعه حاضر برآورد خطر فلزات سنگین مس (Cu)، آهن (Fe)، سرب (Pb)، کادمیوم (Cd)، قلع (Sn)، آرسنیک (As) و جیوه (Hg) در مصرف کنندگان میگوی سفید هندی صید شده از سواحل مختلف چابهار مورد بررسی قرار گرفت. ۱۸۰ عدد میگو از سواحل کنارک، بریس و گواتر (شهرستان چابهار) در سال ۱۳۹۶ صید گردید. نمونه ها در آزمایشگاه خشک، هضم و در ادامه غلظت فلزات با دستگاه جذب اتمی اندازه گیری گردید. برآورد میزان ورود روزانه فلز به بدن مصرف کنندگان و تخمین میزان خطر در مصرف کننده با استفاده از روش ارائه شده توسط سازمان بهداشت جهانی انجام شد.  در میان فلزات مختلف، آهن با ۷۲/۲ میکروگرم/ گرم بیش ترین و جیوه با ۰۱/۰ کمترین میزان تجمع را داشت. ترتیب تجمع در بافت خوراکی میگو به صورت Fe، Cu، Sn، As، Pb، Cd و Hg بود. بالاترین میزان ورود روزانه (میکروگرم/ کیلوگرم فرد/ روز) به میزان ۵۳۱/۰ در فلز آهن و کمترین میزان آن برای جیوه ۰۰۲/۰ ثبت گردید. بالاترین تخمین میزان خطر (THQ)، ناشی از فلز آرسنیک و به میزان ۲۰/۰ بود، در حالی که کم­ترین میزان خطر به میزان ۰۰۰۶/۰ ناشی از فلز قلع به دست آمد. میزان تخمین میزان خطر  برای تمامی فلزات و هم چنین مجموع میزان خطر (TTHQ) از ۱ کمتر بود. نتایج نشان داد که در حال حاضر مصرف کنندگان میگوی سفید هندی با میزان مصرف محاسبه شده در معرض هیچ گونه خطر ناشی از تجمع فلزات مس، آهن، سرب، کادمیوم، قلع، آرسنیک و جیوه در میگو نمی باشند.

Heavy metals, Risk assessment, Consumer, Indian white shrimp, فلزات سنگین, ارزیابی خطر, مصرف کننده, میگوی سفید هندی