زهرا بصیر - دانشگاه شهید چمران اهواز
رحیم پیغان - دانشگاه شهید چمران اهواز

تعداد ۱۲۰ قطعه ماهی کپور معمولی به مدت دو هفته در تیمار با شوری­های  ppt ۴، ppt ۸، ppt ۱۲ و آب شیرین با سه تکرار قرار داده شدند. در پایان دوره جهت مطالعات هیستومورفولوژی نمونه­هایی از آبشش با  ضخامت µ۴ تا µ ۶ تهیه شد. همچنین برای مطالعات ایمونوهیستوشیمی و فراساختاری نمونه­های مورد نظر برداشت گردید. نتایج حاکی از آن بود که در موضع فیلامنتی بیشترین تعداد سلول­های کلراید مربوط به شوری ppt ۸ و کمترین تعداد در تیمار شاهد، بزرگترین اندازه در شوری ppt ۱۲ و کوچکترین متعلق به شوری ppt ۴ گزارش گردید. در موضع لاملایی یشترین تعداد سلول­های کلراید در شوری ppt ۴ و کمترین در تیمار شاهد بدون تغییر در اندازه مشاهده شد. در مطالعات ایمونوهیستوشیمی سلول­های کلراید به تعداد زیاد در اپیتلیوم فیلامنتی و به تعداد کمتر در اپیتلیوم لاملایی در شوری­های مختلف در قسمت راسی، پایه و بین لاملاها روی فیلامنت بین لاملایی حضور داشتند. بر اساس مطالعات فراساختاری غشاء راسی سلول­های کلراید شامل فرورفتگی­های عمیق، کم عمق و برآمده بود. به طور کلی، قدرت تحمل و سازش پذیری کپور معمولی نسبت به تغییرات شوری محیط، بدلیل ایجاد تغییرات سریع در سلول­های کلراید جهت تنظیم میزان ورود و خروج آب و الکترولیت­ها بالا بود بطوریکه گونه مورد نظر توانست نسبت به تغییرات شوری­های محیطی خود را تطبیق و ادامه حیات دهد.  

Salinity, Gill, Cyprinus carpio, Immunohistochemistry, Ultrastructural, شوری, آبشش, کپور معمولی, ایمونوهیستوشیمی, فراساختاری