مدلسازی عوامل موثر بر میزان تمایل رانندگان خودروهای شخصی به استفاده از مد همسواری دوچرخه شخصی با اتوبوس در کلانشهر اصفهان

افزایش ا ستفاده از خودروهای شخ صی و سفرهای درون شهری در کنار محدودیتهای موجود در زیر ساختهای حمل ونقل سبب ایجاد مشکلات فراوانی نظیر کاهش سرعت و در نتیجه افزایش زمان سفر، کاهش ایمنی، افزایش آلودگی هوا و تراکم سنگین ترافیک در خیابانها شده است. بر این اساس، شناسایی روشهای مناسب مدیریت تقاضای حمل ونقل در قالب سیاستهای تشویقی تغییر وسیله ی نقلیه، همواره در دستورکار کارشناسان این حوزه بوده است. یکی از سیاستهای جدید، بکارگیری از رویکرد یکپارچه سازی دو مد حمل ونقلی دوچرخه سواری و اتوبوسهای عمومی به روش هم سواری ا ست. در این مقاله نتایج یک پژوهش در رابطه با شناخت عوامل موثر بر میزان تمایل رانندگان خودروهای شخصی به استفاده از مد حمل ونقل ترکیبی همسواری دوچرخه شخصی با اتوبوس و میزان تاثیر این عوامل ارائه شده است. شناخت این عوامل میتواند باعث تحلیل دقیق نیازها و زیرساختهای این مد حمل ونقلی توسط برنامه ریزان جهت پیاده سازی هرچه بهتر این رویکرد گردد. نمونه ی آماری مورد نیاز این مطالعه از طریق اطلاعات حا صل از ۱۴۰ پرسشنامه ی تکمیل شده تو سط افرادی که در سفرهای روزانه خود در شهر ا صفهان از خودروی شخصی ا ستفاده میکنند، به روش ترجیحات بیان شده و به جهت ساخت مدلهای لوجیت دوگانه فراهم گردید. نتایج به دست آمده نشان میدهد که امکان استفاده از دوچرخه در طول سفر یا قسمتی از آن، جنسیت، تاهل، سطح تحصیلات، زمان انجام سفر و مدت سفر، از جمله عواملی هستند که در مطلوبیت استفاده از مد همسواری دوچرخه شخصی با اتوبوس برای افراد موثر هستند.

Keywords:

حمل ونقل ترکیبی , مدل لوجیت دوگانه , همسواری دوچرخه با اتوبوس , یکپارچگی سیستمهای حمل ونقلی.